Sprawa C-532/09 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 30 września 2009 r. w sprawie T-166/08 Ivanov przeciwko Komisji, wniesione w dniu 18 grudnia 2009 r. przez Vladimira Ivanova.
Dz.U.UE.C.2010.51.22/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-532/09 P)
(2010/C 51/36)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 27 lutego 2010 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Vladimir Ivanov (przedstawiciel: adwokat F. Rollinger)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
– stwierdzenie, że odwołanie jest dopuszczalne;
– stwierdzenie, że odwołanie jest zasadne;
– uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 30 września 2009 r.;
– rozstrzygnięcie zgodnie ze skargą wniesiona w pierwszej instancji;
– obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu swojego odwołania wnoszący odwołanie podnosi trzy zarzuty.
W swoim pierwszym zarzucie, składającym się z dwóch części, wnoszący odwołanie utrzymuje, że Sąd nie powinien był zastosować zastrzeżenia nadużycia proceduralnego celem uzasadnienia niedopuszczalności jego skargi o stwierdzenie odpowiedzialności pozaumownej, skoro bardzo ograniczony zakres stosowania tego zastrzeżenia dotyczył jedynie wyjątkowych przypadków, w których skarga o odszkodowanie ma na celu uzyskanie zapłaty kwoty identycznej z kwotą, jaka wnoszący odwołanie uzyskałby w przypadku uwzględnienia skargi o stwierdzenie nieważności. Tymczasem w niniejszym przypadku skarga o odszkodowanie wniesiona przez wnoszącego odwołanie była całkowicie niezależna, ponieważ chciał on spowodować powstanie odpowiedzialności pozaumownej Komisji w związku z jej zachowaniem względem niego, a nie uzyskać sytuacje finansową identyczna z sytuacją, w jakiej znalazłby się, gdyby została stwierdzona nieważność decyzji Komisji.
W tym kontekście wnoszący odwołanie uważa zresztą, że Sąd nie mógł podnieść z urzędu zastrzeżenia nadużycia proceduralnego, ponieważ ciężar dowodu takiego nadużycia spoczywa na stronie pozwanej.
W swoim drugim zarzucie wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd dopuścił się błędu co do prawa, wymagając en exigeant la constatation d'un comportement illicite de la part de la Commission comme condition préalable à l'engagement de sa responsabilité non contractuelle, alors que l'illégalité du comportement des institutions communautaires ne figurerait plus parmi les conditions retenues par la jurisprudence la plus récente du Tribunal pour engager la responsabilité desdites institutions.
W swoim trzecim zarzucie wnoszący odwołanie estime enfin qu'en jugeant qu'un recours en annulation était plus adapté qu'un recours en indemnité, l'ordonnance attaquée a porté atteinte à son droit de recours effectif, tel qu'il est reconnu par la Charte des droits fondamentaux de l'Union européenne.