Sprawa C-526/08: Skarga wniesiona w dniu 2 grudnia 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2009.44.31

Akt nienormatywny
Wersja od: 21 lutego 2009 r.

Skarga wniesiona w dniu 2 grudnia 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Wielkiemu Księstwu Luksemburga

(Sprawa C-526/08)

(2009/C 44/51)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 21 lutego 2009 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: S. Pardo Quintillán i N. von Lingen, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie, że nie ustanawiając wszystkich przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych w celu pełnego i poprawnego zastosowania się do art. 4 i 5 w związku z załącznikiem II A(1) i załącznikiem III 1(1), załącznikiem II A(5) i załącznikiem III 1(2), załącznikiem II A (2) i załącznikiem II A(6) do dyrektywy Rady 91/676/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. dotyczącej ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego(1), Wielkie Księstwo Luksemburga uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy tej dyrektywy;

– obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi cztery zarzuty na poparcie swojej skargi.

W ramach pierwszego zarzutu Komisja zarzuca pozwanej, że nie zastosowała się do procedur i okresów rolniczego wykorzystania nawozów przewidzianych w dyrektywie. Mimo że zakaz rolniczego wykorzystania nawozów w pewnych okresach winien dotyczyć zarówno nawozów organicznych, jak i chemicznych, uregulowania luksemburskie wspominają w istocie tylko o nawozach organicznych. Ponadto zakaz rolniczego wykorzystania nawozów w pewnych okresach powinien dotyczyć wszystkich powierzchni rolnych, w tym łąk, które pominięto w przepisach krajowych dokonujących transpozycji. Skarżąca wskazuje też, że przepisy krajowe powinny określać z większą precyzją wypadki, w których można odstąpić od zakazu rolniczego wykorzystania nawozów, zważywszy że taka sytuacja nie jest przewidziana w dyrektywie.

W ramach drugiego zarzutu skarżąca podnosi, że uregulowania krajowe nie przewidują w odniesieniu do wszystkich urządzeń służących do przechowywania gnojówki wymogu minimalnej pojemności, ale wspominają wyłącznie o nowych urządzeniach lub o urządzeniach przeznaczonych do modernizacji. Taka transpozycja nie jest zgodna z dyrektywą, ponieważ istniejące urządzenia również mogą być źródłem zanieczyszczeń. Uregulowania krajowe powinny więc wskazywać w odniesieniu do wszystkich urządzeń minimalną pojemność przechowywania.

W ramach trzeciego zarzutu Komisja twierdzi, że prawo krajowe powinno objąć zakazem rolniczego wykorzystania nawozów na terenach o dużym nachyleniu wszystkie nawozy, a nie tylko nawozy pochodzenia organicznego.

W ramach czwartego, ostatniego zarzutu Komisja zarzuca pozwanej, że nie wydała wystarczających przepisów dotyczących technik rolniczego wykorzystania nawozów, w szczególności w celu zapewnienia jednolitego i skutecznego rolniczego wykorzystania nawozów.

______

(1) Dz.U. L 375, s. 1.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.