Sprawa C-517/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 28 sierpnia 2017 r. - Milkiyas Addis/Bundesrepublik Deutschland.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.392.15

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 listopada 2017 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Bundesverwaltungsgericht (Niemcy) w dniu 28 sierpnia 2017 r. - Milkiyas Addis/Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-517/17)

Język postępowania: niemiecki

(2017/C 392/20)

(Dz.U.UE C z dnia 20 listopada 2017 r.)

Sąd odsyłający

Bundesverwaltungsgericht

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Milkiyas Addis

Druga strona postępowania: Bundesrepublik Deutschland

Pytania prejudycjalne

1) Czy prawo Unii stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie (w niniejszej sprawie: Niemcy) w ramach transpozycji upoważnienia zawartego w art. 33 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2013/32/UE ¹  lub poprzedzającego uregulowania zawartego w art. 25 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2005/85/WE ²  odrzuciło wniosek o udzielnie ochrony międzynarodowej z uwagi na niedopuszczalność ze względu na nadanie statusu uchodźcy w innym państwie członkowskim (w niniejszej sprawie: Włochy), jeżeli konstrukcja ochrony międzynarodowej, a mianowicie warunki życiowe osób uznanych za uchodźców w tym innym państwie członkowskim, które udzieliło już wnioskodawcy ochrony międzynarodowej (w niniejszej sprawie: Włochy), nie spełnia wymogów z art. 20 i nast. dyrektywy 2011/95/ UE, chociaż jeszcze nie narusza art. 4 karty prawa podstawowych lub art. 3 EKPC?

2) W razie udzielania odpowiedzi twierdzącej na pytanie pierwsze: czy dotyczy to także sytuacji, w której osoby uznane za uchodźców w państwie członkowskim nadania im tego statusu (w niniejszej sprawie: Włochy):

a) nie otrzymują żadnych świadczeń na pokrycie kosztów utrzymania lub otrzymują je w znacznie ograniczonym zakresie w porównaniu do innych państw członkowskich, jednakże pod tym względem nie są traktowane inaczej niż obywatele owego państwa członkowskiego?

b) co prawda uzyskują prawa wynikające z art. 20 i nast. dyrektywy 2011/95/UE, jednakże faktycznie mają utrudniony dostęp do związanych z nimi świadczeń lub też do takich świadczeń z sieci rodzinnych lub z sieci społeczeństwa obywatelskiego, które zastępują lub uzupełniają świadczenia państwowe?

3) Czy art. 14 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy 2013/32/UE lub poprzedzające uregulowanie zawarte w art. 12 ust. 1 zdanie pierwsze dyrektywy 2005/85/WE stoją na przeszkodzie stosowaniu krajowego przepisu, zgodnie z którym brak przesłuchania wnioskodawcy w wypadku odrzucenia wniosku o udzielenie azylu przez organ rozstrzygający z uwagi na jego niedopuszczalność w ramach transpozycji upoważnienia zawartego w art. 33 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2013/32/UE lub poprzedzającego uregulowania zawartego w art. 25 ust. 2 lit. a) dyrektywy 2005/85/WE nie prowadzi do uchylenia tej decyzji z uwagi na brak przesłuchania, jeżeli wnioskodawca ma okazję przedstawić w postępowaniu odwoławczym wszelkie okoliczności przemawiające przeciwko decyzji o odrzuceniu, a w danej sprawie także przy uwzględnieniu tych argumentów nie można wydać innego rozstrzygnięcia?

¹ Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/32/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wspólnych procedur udzielania i cofania ochrony międzynarodowej (Dz.U. 2013, L 180, s. 6).

² Dyrektywa Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich (Dz.U. 2005, L 326, s. 13).