Sprawa C-514/18 P: Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 7 czerwca 2018 r. w sprawie T-72/17, Gabriele Schmid/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), wniesione w dniu 6 sierpania 2018 r. przez Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark.
Dz.U.UE.C.2018.408.37
Akt nienormatywnyOdwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 7 czerwca 2018 r. w sprawie T-72/17, Gabriele Schmid/Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO), wniesione w dniu 6 sierpania 2018 r. przez Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark
(Sprawa C-514/18 P)
(2018/C 408/50)
(Dz.U.UE C z dnia 12 listopada 2018 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark (przedstawiciele: I. Hödl, Rechtsanwältin, S. Schoeller, Rechtsanwalt)
Pozostali uczestnicy postępowania: Garbiele Schmid, Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)
Żądania wnoszącej odwołanie
Strona wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału:
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie zaskarża wyrok Sądu (dziewiąta izba) z dnia 7 czerwca 2018 r. w sprawie T-72/17, EU:T:2018:335, mającej za przedmiot skargę na decyzję Czwartej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 7 grudnia 2016 r. (sprawa R 1768/ 2015-4) dotyczącą postępowania w sprawie stwierdzenia wygaśnięcia prawa do znaku towarowego między G. Schmid a Landeskammer für Land- und Forstwirtschaft in Steiermark, ponieważ wyrok ten naruszył art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 1 (obecnie art. 18 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001).
Odwołanie opiera się na dwóch zarzutach: naruszenia art. 15 ust. 1 rozporządzenia nr 207/2009 (obecnie art. 18 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001) i art. 15 ust. 2 nr 207/2009 (obecnie art. 18 ust. [2] rozporządzenia 2017/1001).
Poprzez zarzut pierwszy, dzielący się na cztery części, wnosząca odwołanie podnosi konkretnie błędną ocenę: chronionego oznaczenia geograficznego, które zostało zarejestrowane jako indywidualny znak towarowy zgodnie z jego główną funkcją; wymogu dotyczącego tożsamości producenta; braku orzecznictwa dotyczącego funkcji wyznacznika jakości w odniesieniu do indywidualnych znaków towarowych jako znaków jakości, które zawierają chronione oznaczenia geograficzne; a także używania znaku towarowego przez członków licencjobiorcy.
Poprzez zarzut drugi wnosząca odwołanie podnosi błędne zastosowanie art. 15 ust. 2 nr 207/2009 (obecnie art. 18 ust. 2 rozporządzenia 2017/1001) zwłaszcza w odniesieniu do dokonanej przez Sąd oceny kwestii dozwolonego używania unijnego znaku towarowego przez osoby trzecie, mianowicie stowarzyszenie składające się ze swoich członków, i przypisania tego używania właścicielowi znaku towarowego.