Sprawa C-51/17: OTP Bank Nyrt., OTP Faktoring Követeléskezelő Zrt v. Teréz Ilyés, Emil Kiss (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.408.11

Akt nienormatywny

Wersja od: 12 listopada 2018 r.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 20 września 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Fővárosi Ítélőtábla - Węgry) - OTP Bank Nyrt, OTP Faktoring Követeléskezelő Zrt / Teréz Ilyés, Emil Kiss

(Sprawa C-51/17) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Ochrona konsumentów - Nieuczciwe warunki umowne - Dyrektywa 93/13/ EWG - Zakres stosowania - Artykuł 1 ust. 2 - Obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze - Artykuł 3 ust. 1 - Pojęcie "warunków umowy, które nie były indywidualnie negocjowane" - Warunek wprowadzony do umowy po jej zawarciu w wyniku działania ustawodawcy krajowego - Artykuł 4 ust. 2 - Prosty i zrozumiały język, w jakim został wyrażony warunek - Artykuł 6 ust. 1 - Badanie z urzędu przez sąd krajowy nieuczciwego charakteru warunku umownego - Umowa kredytu denominowanego w walucie obcej zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem)

Język postępowania: węgierski

(2018/C 408/12)

(Dz.U.UE C z dnia 12 listopada 2018 r.)

Sąd odsyłający

Fővárosi Ítélőtábla

Strony w postępowaniu głównym

Strony powodowe: OTP Bank Nyrt., OTP Faktoring Követeléskezelő Zrt

Strony pozwane: Teréz Ilyés, Emil Kiss

Sentencja

1) Zawarte w art. 3 ust. 1 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich pojęcie "warunków umowy, które nie były indywidualnie negocjowane" należy interpretować w ten sposób, że obejmuje ono w szczególności warunek umowny zmieniony obowiązującym przepisem ustawowym prawa krajowego, przyjętym po zawarciu umowy z konsumentem, w celu zastąpienia nieważnego warunku znajdującego się w tej umowie.

2) Artykuł 1 ust. 2 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że zakres zastosowania tej dyrektywy nie obejmuje warunków odzwierciedlających obowiązujące przepisy prawa krajowego, wprowadzonych po zawarciu umowy kredytu z konsumentem i mających na celu zastąpienie nieważnego warunku tej umowy, poprzez wprowadzenie urzędowego kursu wymiany ustalonego przez narodowy bank węgierski. Jednakże warunek dotyczący ryzyka kursowego, taki jak będący przedmiotem postępowania głównego, nie jest wyłączony z tego zakresu zastosowania na podstawie owego przepisu.

3) Artykuł 4 ust. 2 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że wymóg, zgodnie z którym warunki umowy powinny być wyrażone prostym i zrozumiałym językiem, zobowiązuje instytucje finansowe do dostarczenia kredytobiorcom informacji wystarczających do podjęcia przez nich świadomych i rozważnych decyzji. W tym względzie wymóg ów oznacza, że warunek dotyczący ryzyka kursowego musi zostać zrozumiany przez konsumenta zarówno w aspekcie formalnym i gramatycznym, jak i w odniesieniu do jego konkretnego zakresu, tak aby właściwie poinformowany oraz dostatecznie uważny i rozsądny przeciętny konsument mógł nie tylko dowiedzieć się o możliwości spadku wartości waluty krajowej względem waluty obcej, w której kredyt był denominowany, ale również oszacować - potencjalnie istotne - konsekwencje ekonomiczne takiego warunku dla swoich zobowiązań finansowych.

4) Artykuł 4 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że wymaga on, aby prosty i zrozumiały język warunków umowy podlegał ocenie z odniesieniem, w momencie zawarcia umowy, do wszelkich okoliczności związanych z zawarciem umowy, a także do wszystkich pozostałych warunków umowy, niezależnie od okoliczności, że niektóre z tych warunków zostały uznane za nieuczciwe lub mogą być nieuczciwe i później z tego względu uznane za nieważne przez ustawodawcę krajowego.

5) Artykuł 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 dyrektywy 93/13 należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy jest zobowiązany ocenić z urzędu, zamiast konsumenta jako strony powodowej, potencjalnie nieuczciwy charakter warunku umownego, w sytuacji gdy sąd ten dysponuje elementami stanu faktycznego i prawnego, które są niezbędne w tym celu.

¹ Dz.U. C 144 z 8.5.2017.