Sprawa C-508/13: Skarga wniesiona w dniu 23 września 2013 r. - Republika Estońska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.344.51

Akt nienormatywny

Wersja od: 23 listopada 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 23 września 2013 r. - Republika Estońska przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-508/13)

(2013/C 344/89)

Język postępowania: estoński

(Dz.U.UE C z dnia 23 listopada 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Republika Estońska (przedstawiciel: K. Kraavi-Käerdi)

Strona pozwana: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Republika Estońska wnosi o:

– stwierdzenie nieważności art. 4 ust. 6 i 8, art. 16 ust. 3 i art. 6 ust. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE ¹ w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek, zmieniającej dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE oraz uchylającej dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG z powodu naruszenia traktatów lub reguły prawnej związanej z ich stosowaniem, ponieważ przepisy te nie są jej zdaniem zgodne z zasadami proporcjonalności i pomocniczości. Przy wydawaniu tych przepisów doszło także do naruszenia obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 TFUE, tj. istotnego wymogu proceduralnego w rozumieniu art. 263 TFUE. Republika Estońska wnosi zatem o stwierdzenie nieważności: zawartego w art. 4 ust. 6 fragmentu zdania "a wymóg dotyczący ujawniania informacji jest zawarty w krajowych przepisach podatkowych wyłącznie do celów poboru podatków", zawartych w art. 4 ust. 8 słów "wymaganych na mocy krajowych przepisów podatkowych, zgodnie z ust. 6" oraz art. 16 ust. 3 i art. 6 ust. 3 w całości. Na wypadek gdyby Trybunał zajął stanowisko, że wymienione przepisy nie mogą być traktowane jako samodzielne i że nie można ich oddzielić od pozostałego tekstu dyrektywy, nie powodując przy tym jego zmiany, i wykluczyć możliwości naruszenia ogólnego systemu dyrektywy wskutek stwierdzenia nieważności tych przepisów, wnosi ona o stwierdzenie nieważności dyrektywy w całości na tej samej podstawie i z tych samych powodów;

– obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1) Republika Estońska domaga się w swojej skardze stwierdzenia nieważności określonych przepisów dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek, zmieniającej dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE oraz uchylającej dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG (zwanej dalej "dyrektywą"), ewentualnie stwierdzenia nieważności dyrektywy w całości.

2) Skarga została wniesiona na podstawie art. 263 akapit pierwszy TFUE i zmierza do stwierdzenia nieważności zawartego w art. 4 ust. 6 dyrektywy sformułowania "a wymóg dotyczący ujawniania informacji jest zawarty w krajowych przepisach podatkowych wyłącznie do celów poboru podatków", zawartego w art. 4 ust. 8 dyrektywy sformułowania "wymaganych na mocy krajowych przepisów podatkowych, zgodnie z ust. 6" oraz art. 6 ust. 3 i art. 16 ust. 3 dyrektywy bądź ewentualnie dyrektywy w całości z powodu naruszenia istotnego wymogu proceduralnego i naruszenia traktatów lub reguły prawnej związanej z ich stosowaniem.

3) Naruszenie istotnego wymogu proceduralnego polega zdaniem Republiki Estońskiej na tym, że przy wydawaniu dyrektywy nie został zachowany obowiązek uzasadnienia przewidziany w art. 296 TFUE. Naruszenie traktatu lub reguły prawnej związanej z jego stosowaniem ma polegać na naruszeniu zasad proporcjonalności i pomocniczości.

4) Za pomocą przewidzianych w art. 4 ust. 6 w związku z ust. 8 i art. 16 ust. 3 dyrektywy środków służących maksymalnej harmonizacji nie można znaleźć odpowiedniej równowagi między dwoma celami dyrektywy - zwiększeniem jasności oraz porównywalności sprawozdań finansowych oraz zmniejszeniem obciążeń administracyjnych dla małych i średnich przedsiębiorstw. Przyjęte środki nie nadają się zatem do osiągnięcia wytyczonego uzasadnionego celu.

5) Istotnego celu dyrektywy - zwiększenia jasności i porównywalności sprawozdań finansowych - nie można osiągnąć za pomocą przyjętych środków, ponieważ przy sporządzaniu projektu dyrektywy nie została odpowiednio uwzględniona struktura przedsiębiorstw w poszczególnych państwach członkowskich. Zdaniem Republiki Estońskiej transpozycja dyrektywy do porządku prawnego państwa członkowskiego prowadziłaby do tego, że 97,9 % przedsiębiorstw, na które przypada ponad połowa dochodu gospodarki narodowej, zostałoby zwolnionych z istotnej części obowiązków z zakresu sprawozdawczości rachunkowej - to nie przyczynia się jednak do osiągnięcia celu odnoszącego się do całej Unii polegającego na zwiększeniu jasności i porównywalności sprawozdań finansowych.

6) Istotnego celu dyrektywy - zmniejszenia obciążeń administracyjnych - nie można osiągnąć za pomocą przyjętych środków, ponieważ przy sporządzaniu projektu dyrektywy nie zostało uwzględnione zmniejszenie obciążeń administracyjnych, które w państwie członkowskim zostało już osiągnięte w inny sposób aniżeli poprzez zmniejszenie zakresu sprawozdawczości rachunkowej, oraz z tego względu, że uzyskiwane dotychczas od przedsiębiorstw w ramach sprawozdawczości rachunkowej informacje, których nie można już wymagać w tej formie zgodnie z przepisem art. 4 ust. 6, nadal stanowią konieczne informacje zarówno dla przedsiębiorstw prywatnych, jak i dla sektora publicznego. W przyszłości dodatkowe informacje będą musiały zatem być zbierane i ogłaszane przy użyciu innych kanałów, przez co obciążenia administracyjne powstaną w innym miejscu, a nawet mogą wzrosnąć.

7) Ustanowiona w art. 6 ust. 1 lit. h) dyrektywy zasada przewagi treści ekonomicznej [nad formą prawną] stanowi istotną zasadę dyrektywy. Zgodnie z art. 6 ust. 3 dyrektywy państwa członkowskie mogą zrezygnować z zasady przewagi treści ekonomicznej i jeżeli możliwość ta zostanie faktycznie wykorzystana przy transpozycji przepisów dyrektywy do porządku prawnego danego państwa członkowskiego, odnoszący się do całej Unii cel polegający na zwiększeniu porównywalności, jasności i zaufania publicznego nie będzie mógł co do zasady zostać osiągnięty. Wobec tego przyjęty środek nie pozostaje w zgodności z zasadą proporcjonalności.

8) Mając na uwadze okoliczność, że środki przewidziane w art. 4 ust. 6 i 8 oraz w art. 16 ust. 3 dyrektywy niekoniecznie prowadziły do zwiększenia jasności i porównywalności sprawozdawczości finansowej i środki przyjęte w danym państwie członkowskim zamiast do zmniejszenia obciążeń administracyjnych mogłyby prowadzić także do ich powstania w innym miejscu, środki te nie umożliwiały lepszego osiągnięcia celów dyrektywy na szczeblu Unii. Wymienione przepisy nie pozostają zatem w zgodności z zasadą pomocniczości.

¹ Dz.U. L 182, s. 19.