Sprawa C-492/12: Conseil national de l'ordre des médecins v. Ministre de l’Enseignement supérieur et de la Recherche, Ministre des Affaires sociales et de la Santé (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.344.36/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 23 listopada 2013 r.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 19 września 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Conseil d'État - Francja) - Conseil national de l'ordre des médecins przeciwko Ministre de l'Enseignement supérieur et de la Recherche, Ministre des Affaires sociales et de la Santé

(Sprawa C-492/12) ¹

(Swobodny przepływ osób - Swoboda przedsiębiorczości - Swoboda świadczenia usług - Dyrektywa 2005/36/WE - Uznawanie kwalifikacji zawodowych - Zawód dentysty - Osobność i odmienność od zawodu lekarza medycyny - Wspólne kształcenie)

(2013/C 344/62)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 23 listopada 2013 r.)

Sąd odsyłający

Conseil d'État

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Conseil national de l'ordre des médecins

Strona pozwana: Ministre de l'Enseignement supérieur et de la Recherche, Ministre des Affaires sociales et de la Santé

przy udziale: Conseil national de l'ordre des chirurgiens-dentistes

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Conseil d'État (Francja) - Wykładnia art. 36 dyrektywy 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. L 255, s. 22) - Osobność i odmienność zawodu lekarza dentysty w stosunku do zawodu lekarza medycyny - Dopuszczalność przepisów krajowych ustanawiających wspólny kierunek studiów dla studentów medycyny i dentystyki - Dopuszczalność przepisów prowadzących do wykonywania tej samej specjalności przez lekarzy i dentystów

Sentencja

1)

a) Dyrektywę 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych, zmienioną rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1137/2008 z dnia 22 października 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie zorganizowaniu przez państwo członkowskie programu kształcenia specjalistycznego - zarówno w dziedzinie medycyny, jak i w dziedzinie lekarsko-dentystycznej - którego nazwa nie odpowiada nazwom wymienionym w odniesieniu do tego państwa członkowskiego w załączniku V do wspomnianej dyrektywy. Takie kształcenie specjalistyczne może być dostępne zarówno dla osób, które ukończyły wyłącznie kształcenie medyczne na podstawowym poziomie, jak i dla osób, które ukończyły jedynie studia w ramach podstawowego kształcenia lekarsko-dentystycznego i uzyskały stosowne potwierdzenie.

b) Do sądu krajowego należy sprawdzenie:

– czy wspomniane kształcenie specjalistyczne w zakresie, w jakim nie spełnia wymogów określonych w art. 24 i 34 wspomnianej dyrektywy w odniesieniu do kształcenia medycznego na podstawowym poziomie i podstawowego kształcenia lekarsko-dentystycznego, nie prowadzi do nadania tytułu lekarza posiadającego podstawowy poziom wykształcenia medycznego lub nadania tytułu lekarza dentysty z podstawowym wykształceniem lekarsko-dentystycznym; oraz

– czy tytuł nadawany w następstwie ukończenia wspomnianego kształcenia specjalistycznego nie uprawnia do wykonywania zawodu lekarza medycyny lub lekarza dentysty na podstawowym poziomie przez osoby nieposiadające tytułu, odpowiednio, lekarza posiadającego podstawowy poziom wykształcenia medycznego lub lekarza dentysty z podstawowym wykształceniem lekarsko-dentystycznym.

2) Dyrektywę 2005/36, zmienioną rozporządzeniem nr 1137/2008, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie temu, by przedmioty medyczne stanowiły część kształcenia specjalistycznego w dziedzinie lekarsko-dentystycznej.

¹ Dz.U. C 26 z 26.1.2013.