Sprawa C-489/16: Skarga wniesiona w dniu 9 września 2016 r. - Komisja Europejska/Wielkie Księstwo Luksemburga.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.410.9

Akt nieoceniany

Wersja od: 7 listopada 2016 r.

Skarga wniesiona w dniu 9 września 2016 r. - Komisja Europejska/Wielkie Księstwo Luksemburga

(Sprawa C-489/16)

Język postępowania: francuski

(2016/C 410/10)

(Dz.U.UE C z dnia 7 listopada 2016 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Hottiaux, G. von Rintelen, pełnomocnicy) Strona pozwana: Wielkie Księstwo Luksemburga

Żądania strony skarżącej

- Stwierdzenie, że Wielkie Księstwo Luksemburga, nie przyjmując, najpóźniej w dniu 16 czerwca 2015 r., przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w celu zastosowania się do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/34/UE z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie utworzenia jednolitego europejskiego obszaru kolejowego [Dz.U. L 343 z 14.12.2012, s. 32] bądź w każdym razie nie informując Komisji o tych przepisach, uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na podstawie art. 64 ust. 1 akapit pierwszy wspomnianej dyrektywy;

- nakazanie Wielkiemu Księstwu Luksemburga, zgodnie z art. 260 ust. 3 TFUE, zapłaty okresowej kary pieniężnej w wysokości 8 710 EUR za dzień począwszy od dnia ogłoszenia wyroku w niniejszej sprawie z powodu uchybienia zobowiązaniu polegającemu na poinformowaniu Komisji o przepisach transponujących dyrektywę 2012/34/UE;

- obciążenie Wielkiego Księstwa Luksemburga kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Termin do dokonania transpozycji dyrektywy upłynął w dniu 16 czerwca 2015 r.

Z różnych odpowiedzi Wielkiego Księstwa Luksemburga, a w szczególności z odpowiedzi na uzasadnioną opinię, wynika, że ponad rok od upływu wyznaczonego w dyrektywie terminu do dokonania jej transpozycji Wielkie Księstwo Luksemburga nie wydało wymaganych przepisów.

Ustalenie sankcji na podstawie art. 260 ust. 3 TFUE opiera się na trzech kryteriach stosowanych w ramach art. 260 ust. 2 TFUE, czyli wadze naruszenia, czasie trwania tego naruszenia oraz konieczności zapewnienia odstraszającego skutku sankcji w celu uniknięcia powrotu do naruszenia.