Sprawa C-486/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 2 lipca 2015 r. w sprawach T-425/04 REV i T-444/04 REV, Francja i Orange/Komisja, wniesione w dniu 14 września 2015 r. przez Komisję Europejską.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.381.22/2

Akt nieoceniany

Wersja od: 16 listopada 2015 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 2 lipca 2015 r. w sprawach T-425/04 REV i T-444/04 REV, Francja i Orange/Komisja, wniesione w dniu 14 września 2015 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-486/15 P)

Język postępowania: francuski

(2015/C 381/25)

(Dz.U.UE C z dnia 16 listopada 2015 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Giolito, B. Stromsky, D. Grespan, i T. Maxian Rusche, członkowie Służby Prawnej)

Druga strona postępowania: Republika Francuska, Orange, wcześniej France Télécom, Republika Federalna Niemiec

Żądania wnoszącego odwołanie

- uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (szósta izba w składzie powiększonym) z dnia 2 lipca 2015 r. w sprawach połączonych T-425/04, Republika Francuska przeciwko Komisji i T 444/04, France Télécom przeciwko Komisji, w zakresie, w jakim wyrok ten:

- stwierdza nieważność art. 1 decyzji Komisji 2006/621/CE z dnia 2 sierpnia 2004 r. dotyczącej pomocy państwa wdrożonej przez Francję na rzecz France Télécom ¹ ;

- obciąża Komisję jej własnymi kosztami oraz ośmioma dziesiątymi kosztów poniesionych przez Republikę Francuską i przez Orange w sprawach T-425/04 i T-444/04.

- wydanie ostatecznego orzeczenia w sprawie i oddalenie skarg skarżących oraz obciążenie ich kosztami postępowania we wszystkich instancjach;

- tytułem ewentualnym, odesłanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd i orzeczenie, że rozstrzygnięcie o kosztach nastąpi w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Komisja podnosi cztery zarzuty.

W pierwszej kolejności uważa, że wyrok Sądu jest niewystarczająco uzasadniony i wewnętrznie sprzeczny. Sąd nie uwzględnił bowiem zasad określonych w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym ² i nie odpowiedział w sposób wystarczający na argumenty przedstawione przez Komisję w tym postępowaniu.

W drugiej kolejności Komisja zarzuca Sądowi popełnienie licznych naruszeń art. 107 ust. 1 TFUE. Jej zdaniem naruszenia te doprowadziły do wykluczenia przez Sąd oświadczeń organów publicznych od lipca do grudnia 2002 r., a także części "reasekuracja rynków" ogłoszenia z dnia 4 grudnia 2000 r. z zakresu analizy kryterium prywatnego inwestora. Po pierwsze, dążąc do zastosowania kryterium świadomego inwestora prywatnego do konkretnej chwili, Sąd nie uwzględnił bowiem rozstrzygnięcia Trybunału, zgodnie z którym należy się przenieść w kontekst czasowy, w którym podjęto środki w zakresie wsparcia i uwzględnić wszystkie istotne elementy. Zdaniem Komisji Sąd wydaje się nie wiedzieć, że środek pomocy może wynikać z wielu interwencji, które są ze sobą związane i których nie można rozdzielić. Po drugie, według Komisji Sąd popełnił szereg naruszeń prawa, jeśli chodzi o związek istniejący pomiędzy pojęciem korzyści i stosowaniem kryterium świadomego inwestora prywatnego. W szczególności Komisja zarzuca Sądowi ograniczenie testu świadomego inwestora prywatnego do ograniczonego okresu, w którym korzyść przyniosła efekty. Po trzecie, Komisja zarzuca Sądowi wyłączenie elementów kontekstowych z zakresu swojego badania. Po czwarte, według niej Sąd niesłusznie ograniczył łączne badanie szeregu korzyści do korzyści mających ten sam charakter. Po piąte, Sąd nie zastosował kryterium określonego przez Trybunał w celu stwierdzenia, czy środki państwowe są nierozerwalnie związane i muszą być badane razem. Po szóste, Komisja podważa uznanie przez Sąd zdarzeń stanowiących "przerwanie" następstwa środków państwowych w okresie od września do grudnia 2002 r. Zdaniem Komisji takie "przerwy" nie mogą uzasadniać oddzielnego badania środków wcześniejszych i późniejszych od tej daty. Wreszcie Komisja kwestionuje uzasadnienie Sądu dotyczące narażenia reputacji.

W trzeciej kolejności Komisja zarzuca Sądowi przekroczenie granic kontroli legalności aktów administracyjnych.

Na koniec Komisja uważa, że Sąd dokonał błędnej wykładni, a nawet przeinaczył decyzję Komisji.

¹ Dz.U 2006, L 257, s.11.

² Wyrok i in./Komisja i in., C-399/10 P i C-401/10 P, EU:C:2013:175.