Sprawa C-477/09: Charles Defossez v. Christian Wiart działający w charakterze syndyka masy upadłościowej Sotimon SARL, Office national de l’emploi - fonds de fermeture d’entreprises, Centre de gestion et d’études de l’Association pour la gestion du régime de garantie des créances des salariés de Lille (CGEA) (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.139.6

Akt nienormatywny

Wersja od: 7 maja 2011 r.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 10 marca 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour de cassation - Francja) - Charles Defossez przeciwko Christianowi Wiartowi działającemu w charakterze syndyka masy upadłościowej Sotimon SARL, Office national de l'emploi - fonds de fermeture d'entreprises, Centre de gestion et d'études de l'Association pour la gestion du régime de garantie des créances des salariés de Lille (CGEA)

(Sprawa C-477/09)⁽¹⁾

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywy 80/987/EWG i 2002/74/WE - Niewypłacalność pracodawcy - Ochrona pracowników najemnych - Wypłata należności z tytułu niezaspokojonych roszczeń pracowników - Ustalenie właściwej instytucji gwarancyjnej - Korzystniejsza gwarancja na podstawie prawa krajowego - Możliwość skorzystania z takiej gwarancji)

(2011/C 139/09)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 7 maja 2011 r.)

Sąd krajowy

Cour de cassation

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Charles Defossez

Strona pozwana: Christian Wiart, działający w charakterze syndyka masy upadłościowej Sotimon SARL, Office national de l'emploi - fonds de fermeture d'entreprises, Centre de gestion et d'études de l'Association pour la gestion du régime de garantie des créances des salariés de Lille (CGEA)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Cour de cassation (Francja) - Wykładnia art. 8a dyrektywy Rady nr 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich dotyczących ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy zmienionej dyrektywą nr 2002/74/WE (Dz.U. L 270, s. 10) w związku z art. 9 tej dyrektywy - Określenie instytucji odpowiedzialnej za wypłatę należności z tytułu niezaspokojonych roszczeń pracowników - Instytucja gwarancyjna w państwie członkowskim, na terytorium którego pracownicy stale pracują - Prawo pracownika do skorzystania z korzystniejszej gwarancji instytucji, w której pracodawca jest ubezpieczony i na rzecz której płaci składki zgodnie z prawem krajowym

Sentencja

1) Artykuł 3 dyrektywy Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. dotyczącej ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności pracodawcy w brzmieniu obowiązującym przed wprowadzeniem do niej zmian przez dyrektywę 2002/74/WE należy interpretować w ten sposób, że w zakresie wypłaty należności z tytułu niezaspokojonych roszczeń pracownika, który stale wykonywał pracę w innym państwie członkowskim niż państwo, w którym znajduje się siedziba jego pracodawcy, uznanego za niewypłacalnego przed dniem 8 października 2005 r., w sytuacji gdy pracodawca ten nie ma siedziby w tym innym państwie członkowskim i wypełnia obowiązek udziału w finansowaniu instytucji gwarancyjnej w państwie członkowskim, w którym znajduje się jego siedziba, to na tej instytucji spoczywają obowiązki określone w tym artykule.

2) Dyrektywa 80/987 nie stoi na przeszkodzie temu, aby ustawodawstwo państwa członkowskiego przewidywało możliwość skorzystania przez pracownika najemnego z gwarancji należności pracowniczych instytucji krajowej, zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego uzupełniającej lub zastępującej gwarancję udzieloną przez instytucję, która jest właściwa na podstawie dyrektywy, pod warunkiem że gwarancja ta wiąże się z wyższym poziomem ochrony pracownika.

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 37 z 13.2.2010.