Sprawa C-452/10 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 1 lipca 2010 r. w sprawie T-335/08 BNP Paribas i BNL przeciwko Komisji, wniesione w dniu 16 września 2010 r. przez BNP Paribas i Banca Nazionale del Lavoro SpA (BNL).
Dz.U.UE.C.2010.317.22/1
Akt nienormatywny(Sprawa C-452/10 P)
(2010/C 317/39)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 20 listopada 2010 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: BNP Paribas, Banca Nazionale del Lavoro SpA (BNL) (przedstawiciele: R. Silvestri, G. Escalar i M. Todino, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszący odwołanie wnoszą do Trybunału o:
– uchylenie w całości wyroku Sądu Unii Europejskiej (piąta izba) z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie T-335/08 BNP Paribas i Banca Nazionale del Lavoro przeciwko Komisji Europejskiej doręczonej za pośrednictwem faksu w dniu 1 lipca 2010 r. (Dz.U. C 221 z 14.08.2010, s. 39), a w konsekwencji;
(i) uwzględnienie żądań przedstawionych w skardze w pierwszej instancji o stwierdzenie nieważności w całości decyzji 2008/711/WE wydanej przez Komisję Europejską w dniu 11 marca 2008 r. nr C(2008) 869 wersja ostateczna w sprawie pomocy państwa C 15/2007, (ex NN 20/2007) udzielonej przez Włochy w zakresie zachęt podatkowych dla niektórych instytucji kredytowych będących przedmiotem restrukturyzacji (Dz.U L 237, s. 70) lub
(ii) tytułem ewentualnym przesłanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania zgodnie z wyrokiem Trybunału.
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
1) Sąd nie dokonał ścisłej kontroli decyzji Komisji rezygnując ze sprawdzenia czy wybór Komisji o nieuwzględnieniu sytuacji instytucji przekazujących w celu ustalenia selektywnego charakteru zaskarżonego sytemu był zgodny z prawem;
2) Sąd błędnie zinterpretował orzecznictwo Trybunału pozwalające na uzasadnienie specyfiki przepisu podatkowego w świetle logiki systemu opodatkowania na ogólnych zasadach przyjmując za parametry własnej oceny jedynie dane przedstawione przez Komisję w jej własnej decyzji;
3) Sąd błędnie zinterpretował orzecznictwo dotyczące przesłanki selektywności pomocy państwa, zgodnie z którą selektywność przepisu podatkowego należy oceniać uwzględniając po prostu skutki, jakie może on wywołać z punktu widzenia opodatkowania;
4) Sąd przeinaczył okoliczności faktyczne niewłaściwie orzekając, że system uzgodnień wartości podatkowych na ogólnych zasadach nie umożliwia przedsiębiorstwom uzgodnienia kosztu majątku związanego z przejętymi przedsiębiorstwami z wyższymi wartościami odnotowanymi w bilansie;
5) W końcu Sąd niesłusznie zastąpił Komisję opracowując ex novo uzasadnienie na poparcie zaskarżonej decyzji Komisji.