Sprawa C-448/07 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (Izba Czwarta) wydanego w dniu 12 lipca 2007 r. w sprawie T-177/06 Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30, S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 27 września 2007 r. przez Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30, S.A.
Dz.U.UE.C.2007.283.23/3
Akt nienormatywny(Sprawa C-448/07 P)
(2007/C 283/42)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 24 listopada 2007 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30, S.A. (przedstawiciele: J. L. Buendía i R. González-Gallarza Granizo, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji (Izba Czwarta) o niedopuszczalności wydanego w dniu 12 lipca 2007 r. w sprawie T-177/06 Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30, S.A. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich;
– przekazanie sprawy Sądowi Pierwszej Instancji o ponownego rozpatrzenia.
Zarzuty i główne argumenty
W zaskarżonej sprawie Sąd Pierwszej Instancji orzekł o niedopuszczalności skargi wniesionej przez Ayuntamiento de Madrid i Madrid Calle 30, S.A. zmierzającej do stwierdzenia nieważności dokonanej przez Komisję Europejską (Eurostat) klasyfikacji Madrid Calle 30, S.A. jako jednostki należącej do sektora "administracji publicznej" zgodnie z "Europejskim Systemem Rachunków 1995" (ESA 95) zawartym w załączniku A do Rozporządzenia Rady (WE) nr 2223/96(1) z dnia 25 czerwca 1996 r. Klasyfikacja ta wynika z rachunków opublikowanych przez Komisję (Eurostat) w dniu 24 kwietnia 2006 r. w sprawie danych za rok 2005 dotyczących deficytu sektora publicznego i długu publicznego w celu zastosowania Protokołu w sprawie procedury dotyczącej nadmiernego deficytu stanowiącego załącznik do traktatu WE. Wspomniane rachunki zostały zawarte w komunikacie Komisji (Eurostat) nr 48/2006.
Wnoszące odwołanie uważają, że Sąd Pierwszej Instancji popełnił błąd stwierdzając, że komunikat nr 48/2006 nie stanowi dorozumianej decyzji Komisji (Eurostat) wiążącej co do skutków, a w związku z tym, że nie stanowił on zaskarżalnego aktu prawnego.
Na poparcie tego zarzutu wnoszące odwołanie wskazują na centralną rolę Komisji (Eurostat) w ostatecznym zaakceptowaniu danych dotyczących deficytu i długu publicznego państw członkowskich, która wynika nie tylko z obowiązujących przepisów prawnych (art. 104 traktatu WE, protokół w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu i Rozporządzenia Rady (WE) nr 3605/93(2) z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie stosowania protokołu w sprawie procedury nadmiernego deficytu złączonego o Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, w brzmieniu zmienionym przez rozporządzenie (WE) nr 2103/2005(3), lecz także z instytucjonalnej struktury systemu prawnego.
Wnoszące odwołanie uważają za błędny tok rozumowania Sądu Pierwszej Instancji przyjęty w zaskarżonym postępowaniu, zaprzeczający temu, że Komisja (Eurostat) ma obowiązek sprawdzenia tego czy rachunki publiczne spełniają zasady rachunkowości ESA 95 prze publikacją danych dotyczących deficytu i długu publicznego państw członkowskich. Wnoszące odwołanie dodają, iż brak zastrzeżeń lub korekty danych przez Komisję (Eurostat) w odpowiednim terminie ustanowionym w zmienionym rozporządzeniu (WE) nr 3605/93 oznacza, że akt przyjęty bez tych zastrzeżeń lub korekt staje się ostateczny, a tym samym stanowi akt prawny polegający zaskarżeniu. Wnoszące odwołanie ponoszą również, że akt ten wywołuje skutki prawne mające znaczne konsekwencje w wielu dziedzinach, na przykład w ramach procedury stosowanej w przypadku nadmiernego deficytu lub w przypadku procedury dotyczącej funduszy strukturalnych.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2223/96 z dnia 25 czerwca 1996 r. w sprawie europejskiego systemu rachunków narodowych i regionalnych we wspólnocie (Dz.U. L 310, str. 1).
(2) Dz.U. L 332, str. 7.
(3) Rozporządzenie Rady (WE) nr 2103/2005 z dnia 12 grudnia 2005 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 3605/93 w zakresie jakości danych statystycznych w kontekście procedury nadmiernego deficytu (Dz. U. L 337, str. 1).