Sprawa C-445/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-235/07, Bavaria NV przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 31 sierpnia 2011 r. przez Bavaria NV.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.340.8/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 19 listopada 2011 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (szósta izba) wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-235/07, Bavaria NV przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 31 sierpnia 2011 r. przez Bavaria NV

(Sprawa C-445/11 P)

(2011/C 340/14)

Język postępowania: niderlandzki

(Dz.U.UE C z dnia 19 listopada 2011 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Bavaria NV (przedstawiciele: O.W. Brouwer, P.W. Schepens i N. Al-Ani, avocats)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

– uchylenie punktów 202 - 212, 252 - 255, 288, 289, 292 - 295, 306, 307 oraz 335 wyroku Sądu z dnia 16 czerwca 2011 r.;

– zwrócenie sprawy do Sądu lub stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji⁽¹⁾ (w całości albo w części); oraz

– obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Po pierwsze, wnoszący odwołanie uważa, że Sąd dokonał błędnej wykładni prawa Unii, a w szczególności art. 101 ust. 1 TFUE, że naruszył zasadę bezpieczeństwa prawnego oraz że jego rozumowanie w przedmiocie ustalenia daty początku naruszenia jest niespójne. Spotkanie w dniu 27 lutego 1996 r. nie jest częścią naruszenia i nie może stanowić punktu wyjścia dla serii spotkań o charakterze antykonkurencyjnym. W zakresie, w jakim Sąd uważa, że sam fakt określenia spotkania z dnia 27 lutego 1996 r. jako spotkania "Catherijne" oznacza, że to miało ono cel antykonkurencyjny, narusza on zaskarżoną decyzję i przekracza granice swojej kompetencji. Metoda, jaką posłużył się Sąd dla ustalenia serii spotkań o celach antykonkurencyjnych nie może być metodą dla ustalenia początku naruszenia. Ponadto Sąd dał dowód niespójności w swoim rozumowaniu dochodząc do wniosku, że samo oświadczenie Inbev może wystarczyć do wykazania istnienia naruszenia.

Po drugie, wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd błędnie zinterpretował i zastosował zasadę równego traktowania (oraz nie dostarczył dostatecznego uzasadnienia) stwierdzając, że zaskarżona decyzja nie może być porównywana z wcześniejszymi sprawami w tym samym sektorze, a w szczególności z decyzją Komisji w sprawie 2003/569⁽²⁾ - InterbrewAlken Maes. Ponadto brak było obiektywnego uzasadnienia odmiennego traktowania danych przedsiębiorstw w ww. sprawach.

Po trzecie, Sąd naruszył zasady równego traktowania, niedziałania kar wstecz, legalności oraz proporcjonalności poprzez nieobniżenie grzywny nałożonej na wnoszącego odwołanie w związku z (dopuszczeniem) zastosowania obostrzonej w 2005 r. polityki w dziedzinie grzywien, w sytuacji, w której to zastosowanie było konsekwencją przyznanego przez Sąd wyjątkowo długiego czasu trwania postępowania administracyjnego, co z kolei było spowodowane wyłącznie opieszałością Komisji.

Po czwarte, Sąd błędnie zinterpretował i zastosował zasadę proporcjonalności poprzez zezwolenie Komisji na obliczenie wyjściowej kwoty grzywny na podstawie obrotu wnoszącego odwołanie włącznie z kwotą podatku akcyzowego, co doprowadziło do przecenienia rzeczywistego wpływu wnoszącego odwołanie na konkurencję oraz do ustalenia wyjściowej kwoty grzywny w zbyt dużej wysokości.

Po piąte, Sąd błędnie zinterpretował prawo do obrony oraz prawo do dobrej administracji uznając, że wnoszący odwołanie nie powinien mieć dostępu do odpowiedzi Inbev na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów. Wnoszący odwołanie wskazał w wystarczający sposób, że dokument ten zawierał materiał dowodowy odciążający go.

______

⁽¹⁾ Decyzja Komisji C(2007) 1697 z dnia 18 kwietnia 2007 r. dotycząca postępowania na podstawie art. 81 [WE] (sprawa COMP/B-2/37.766 - Niderlandzki rynek piwa).

⁽²⁾ Decyzja Komisji 2003/569/CE z dnia 5 grudnia 2001 r. dotycząca postępowania na podstawie art. 81 [WE] (sprawa nr IV/37.614/F3 PO/Interbrew i Alken-Maes) (Dz.U. L 200, s. 1).