Sprawa C-441/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-210/08 Verhuizingen Coppens NV przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 sierpnia 2011 r. przez Komisję Europejską.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.331.11

Akt nienormatywny

Wersja od: 12 listopada 2011 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (ósma izba) wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-210/08 Verhuizingen Coppens NV przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 26 sierpnia 2011 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-441/11 P)

(2011/C 331/18)

Język postępowania: niderlandzki

(Dz.U.UE C z dnia 12 listopada 2011 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: A. Bouquet, S. Noë i F. Ronkes Agerbeek, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Verhuizingen Coppens NV

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi o:

– uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej wydanego w dniu 16 czerwca 2011 r. w sprawie T-210/08 Verhuizingen Coppens przeciwko Komisji;

– oddalenie skargi o stwierdzenie nieważności, bądź stwierdzenie nieważności jedynie art. 1 lit. i) decyzji C(2008) 926 wersja ostateczna w sprawie postępowania na podstawie art. 81 [WE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38.543 - Usługi w zakresie przeprowadzek międzynarodowych) w zakresie, w jakim pociąga ona Verhuizingen Coppens NV do odpowiedzialności za porozumienia w sprawie prowizji;

– ustalenie wysokości grzywny na poziomie, który Trybunał uważa za stosowny;

– obciążenie Verhuizingen Coppens NV kosztami postępowania odwoławczego oraz częścią kosztów postępowania przed Sądem, którą Trybunał uważa za stosowną.

Zarzuty i główne argumenty

Zdaniem Komisji Sąd, stwierdzając nieważność w całości decyzji Komisji, na mocy której Coppens została pociągnięta do odpowiedzialności za jednolite ciągłe naruszenie, które w odnośnym czasie polegało na porozumieniu w sprawie prowizji i porozumieniu w sprawie ofert osłonowych, w oparciu o uzasadnienie, że nie zostało wykazane, iż Coppens wiedziała o porozumieniach w sprawie prowizji, względnie musiała była o nich wiedzieć, naruszył prawo, w szczególności art. 263 i art. 264 TFUE oraz zasadę proporcjonalności. Również w interesie prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości i skutecznego egzekwowania unijnych reguł konkurencji Sąd powinien był stwierdzić jedynie nieważność zaskarżonej w zakresie, w jakim decyzja ta czyniła Coppens odpowiedzialną za porozumienie w sprawie prowizji, ponieważ stwierdzenie nieważności tej decyzji w pełnym zakresie oznacza, że udział Coppens w porozumieniu w sprawie ofert osłonowych pozostaje bezkarny, jeżeli Komisja nie wyda nowej decyzji dotyczącej tej części pierwotnego naruszenia. Mogłoby to jednakże doprowadzić do niekorzystnego podwojenia postępowań administracyjnego i sądowego, a być może byłoby również niezgodne z zasadą ne bis in idem.