Sprawa C-431/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 4 lipca 2007 r. w sprawie T-475/04 Bouygues i Bouygues Télécom przeciwko Komisji, wniesione w dniu 18 września 2007 r. przez Bouygues SA i Bouygues Télécom SA.
Dz.U.UE.C.2007.269.37
Akt nienormatywny(Sprawa C-431/07 P)
(2007/C 269/63)
(Dz.U.UE C z dnia 10 listopada 2007 r.)
Język postępowania: francuski
Strony
Wnoszący odwołanie: Bouygues SA i Bouygues Télécom SA (przedstawiciele: F. Sureau, D. Théophile, S. Perrotet, A. Bénabent, J. Vogel i L. Vogel, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, Republika Francuska, Société française du radiotéléphone - SFR, Orange France SA
Żądania wnoszącego odwołanie
– Uchylenie wyroku wydanego w dniu 4 lipca 2007 r. przez Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich w sprawie Bouygues i Bouygues Télécom przeciwko Komisji (T-475/04);
– ewentualnie, przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem stanowiska prawnego zajętego przez Trybunał;
– obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące spółki powołują cztery zarzuty na poparcie swojego odwołania.
W zarzucie pierwszym podnoszą one, że Sąd uchybił spoczywającemu na nim obowiązkowi uzasadnienia, orzekając, że sporne zrzeczenie się wierzytelności w niniejszej sprawie było nieuniknione z uwagi na "strukturę systemu". Jako że ta ostatnia stanowi wyjątek od zasady, zgodnie z którą zróżnicowanie wśród wielu przedsiębiorstw prowadzi niechybnie do istnienia korzyści o charakterze selektywnym, Sąd powinien był uzasadnić w wyraźny sposób zarówno treść struktury systemu, do której się odwołuje, jak również związek przyczynowo-skutkowy między tą strukturą systemu a stwierdzonym zrzeczeniem się zasobów państwa.
W zarzucie drugim skarżące podnoszą, że Sąd naruszył prawo, uznając, iż Komisja nie była zobowiązana wszcząć formalnego postępowania wyjaśniającego, z tego jedynie powodu, że badanie sprawy co do istoty prowadzi - według niego - do wniosku, że nie przedstawiono dowodu na istnienie korzyści na rzecz Orange i SFR. Zdaniem skarżących wszczęcie formalnego postępowania wyjaśniającego na podstawie art. 88 ust. 2 WE jest bowiem uzasadnione za każdym razem, gdy Komisja nie jest w stanie ustalić w świetle elementów, którymi dysponuje na etapie postępowania wstępnego, czy dany środek jest czy nie jest zgodny z postanowieniami traktatu.
W zarzucie trzecim skarżące wskazują na trzy błędy popełnione przez Sąd dotyczące kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych odnoszących się do, po pierwsze, rzekomej unikalności procedur przyznawania licencji UMTS, po drugie, tak zwanego niepewnego charakteru wierzytelność, których zrzekło się państwo i po trzecie, treści pisma ministerialnego z dnia 22 lutego 2001 r., które wspomina o gwarancji sprawiedliwego traktowania podmiotów gospodarczych, a nie jednakowego traktowania tych podmiotów.
W zarzucie czwartym skarżące podnoszą wreszcie, że Sąd naruszył wielokrotnie prawo przy stosowaniu art. 87 ust. 1 WE. Te naruszenia odnoszą się, odpowiednio, do wprowadzenia wyjątku opartego na strukturze systemu, oceny dotyczącej (nie) istnienia korzyści konkurencyjnej i zastosowania zasady niedyskryminacji.