Sprawa C-426/04 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) wydanego dnia 7 lipca 2004 r. w sprawie T-175/03 Norbert Schmitt przeciwko Europejskiej Agencji Odbudowy (EAR), wniesione dnia 4 października 2004 r. przez Europejską Agencję Odbudowy (EAR).
Dz.U.UE.C.2004.300.32/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-426/04 P)
(2004/C 300/61)
(Dz.U.UE C z dnia 4 grudnia 2004 r.)
Dnia 4 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) wydanego dnia 7 lipca 2004 r. w sprawie T-175/03 Norbert Schmitt przeciwko Europejskiej Agencji Odbudowy (EAR), wniesione przez Europejską Agencję Odbudowy (EAR), reprezentowaną przez Alberta Coolena, Jean-Noëla Louisa, Etienne Marchal i Sébastiena Orlandiego, adwokatów.
Strona odwołująca się wnosi do Trybunału o:
Uznanie i zasądzenie, że:
– Wyrok Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydany dnia 7 lipca 2004 r. w sprawie T-175/03, (Norbert Schmitt przeciwko Europejskiej Agencji Odbudowy zostaje uchylony w zakresie wszystkich jego rozstrzygnięć.
Orzekając następnie w drodze nowych rozstrzygnięć, że:
– Skarga o stwierdzenie nieważności decyzji EAR z dnia 25 lutego 2003 r. w sprawie rozwiązania umowy o pracę tymczasową ze skarżącym w pierwszej instancji zostaje oddalona.
– Strona skarżąca w postępowaniu w pierwszej instancji a pozwana w postępowaniu z odwołania, zostaje obciążona kosztami związanymi z odwołaniem.
Zarzuty i główne argumenty:
Sąd Pierwszej Instancji naruszył zakaz orzekania ultra petita (zasądzenie ponad żądania powoda) opierając swoje orzeczenie na zarzutach i argumentach, które nie zostały ani bezpośrednio podniesione, ani wystarczająco rozwinięte prawnie przez skarżącego w pierwszej instancji.
Ponadto, Sąd dopuścił się błędu co do prawa interpretując art. 4 umowy o pracę tymczasową zawartą z N. Schmittem jako ograniczający prawo Agencji do rozwiązania tej umowy wyłącznie do sytuacji będących wynikiem znaczącego zmniejszenia lub zakończenia działań Agencji przed końcem jej mandatu.
W końcu, Sąd dopuścił się również błędu co do prawa uznając, że zostały naruszone uzasadnione oczekiwania skarżącego w pierwszej instancji, podczas gdy z uzasadnienia wyroku wynika, że nie zostało mu przedstawione żadne konkretne, bezwarunkowe, zgodne z normami prawnymi stosującymi się do innych pracowników zapewnienie co do jego pozostania w stosunku pracy do końca rzeczywistego mandatu Agencji.