Sprawa C-425/16: Hansruedi Raimund v. Michaela Aigner (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.424.10/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 11 grudnia 2017 r.

Wyrok Trybunału (dziewiąta izba) z dnia 19 października 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Oberster Gerichtshof - Austria) - Hansruedi Raimund /Michaela Aigner

(Sprawa C-425/16) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Własność intelektualna i przemysłowa - Znak towarowy Unii Europejskiej - Rozporządzenie (WE) nr 207/2009 - Artykuł 96 lit. a) - Powództwo w sprawie naruszenia praw do znaku - Artykuł 99 ust. 1 - Domniemanie ważności - Artykuł 100 - Roszczenie wzajemne o unieważnienie - Relacja między postępowaniem w sprawie naruszenia a roszczeniem wzajemnym o unieważnienie - Autonomia proceduralna]

Język postępowania: niemiecki

(2017/C 424/14)

(Dz.U.UE C z dnia 11 grudnia 2017 r.)

Sąd odsyłający

Oberster Gerichtshof

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: Hansruedi Raimund

Strona pozwana: Michaela Aigner

Sentencja

1) Artykuł 99 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że wniesione przed sąd orzekający w sprawach unijnych znaków towarowych zgodnie z art. 96 lit. a) tego rozporządzenia powództwo w sprawie naruszenia nie może zostać oddalone z powodu istnienia bezwzględnej podstawy unieważnienia takiej jak ta przewidziana w art. 52 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia, jeżeli wcześniej nie zostanie uwzględnione przez ten sąd powództwo wzajemne o unieważnienie, wniesione przez pozwanego w postępowaniu z powództwa w sprawie naruszenia na podstawie art. 100 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia i oparte na tej samej podstawie unieważnienia.

2) Przepisy rozporządzenia nr 207/2009 należy interpretować w ten sposób, że nie stoją one na przeszkodzie temu, by sąd orzekający w sprawach unijnych znaków towarowych mógł oddalić powództwo w sprawie naruszenia w rozumieniu art. 96 lit. a) tego rozporządzenia z powodu istnienia bezwzględnej podstawy unieważnienia, takiej jak ta przewidziana w art. 52 ust. 1 lit. b) wspomnianego rozporządzenia, mimo że orzeczenie w przedmiocie powództwa wzajemnego o unieważnienie, wniesionego zgodnie z art. 100 ust. 1 rzeczonego rozporządzenia i opartego na tej samej podstawie unieważnienia, nie stało się prawomocne.

¹ Dz.U. C 402 z 31.10.2016.