Sprawa C-424/04: Skarga wniesiona dnia 4 października 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2004.300.31/3

Akt nienormatywny

Wersja od: 4 grudnia 2004 r.

Skarga wniesiona dnia 4 października 2004 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-424/04)

(2004/C 300/59)

(Dz.U.UE C z dnia 4 grudnia 2004 r.)

Dnia 4 października 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich została wniesiona skarga skierowana przeciwko Republice Francuskiej sporządzona przez Komisję Wspólnot Europejskich, reprezentowaną przez K. Wiednera i B. Stromsky'ego, działających w charakterze pełnomocników, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.

Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o:

1) stwierdzenie, że nie zobowiązując instytucji zamawiającej do zagwarantowania rzeczywistej konkurencji przez obecność minimalnej liczby 5 oferentów w ramach ograniczonej procedury, nawet przy braku ustalenia widełek, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z art. 19 ust. 2 dyrektywy Rady 93/36/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r.⁽¹⁾, art. 27 ust. 2 dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r.⁽²⁾ i art. 22 ust. 2 dyrektywy Rady 93/37/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r.⁽³⁾;

2) stwierdzenie, że wyłączając z zakresu stosowania francuskiego kodeksu zamówień publicznych umowy, których przedmiotem są pożyczki lub zobowiązania finansowe przeznaczone na pokrycie zadłużenia lub środków płynnych i nie związane z obrotem nieruchomościami, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z art. 1 lit. a) pkt vii) dyrektywy Rady 92/50/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. i art. 1 ust. 4 lit. c) pkt iv) dyrektywy Rady 93/38/EWG⁽⁴⁾;

3) stwierdzenie, że przewidując, że zamówienia publiczne, których przedmiotem są:

– usługi prawnicze;

– usługi socjalne i sanitarne;

– usługi rekreacyjne, kulturalne i sportowe;

– usługi edukacyjne, jak również usługi dotyczące szkoleń zawodowych i przekwalifikowania zawodowego,

podlegają w zakresie dotyczącym ich udzielania, jedynie obowiązkom dotyczącym określenia świadczeń przez odesłanie do przepisów, o ile takie istnieją, jak również przesłania ogłoszenia o udzieleniu zamówienia, nie wskazując wyraźnie na przestrzeganie przepisów i zasad traktatowych,

Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom wynikającym z przestrzegania przepisów i zasad traktatowych (art. 49), a w szczególności zasady równego traktowania oraz zasady przejrzystości, której następstwo stanowi odpowiednie ogłoszenie;

4) obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Podnoszone zarzuty i główne argumenty

Francuski system prawny napotyka problem zgodności z prawem wspólnotowym w zakresie warunków zezwalania na dostawę usług telekomunikacyjnych przez dystrybutorów kablowych.

W istocie, jeśli chodzi o dostawę usług telefonicznych, przepisy francuskie wprowadzają obowiązek konsultowania gmin lub ich związków przed wydaniem zezwolenia na dostawę usług telefonicznych poprzez sieć kablową. Ten obowiązek rodzi kilka problemów w świetle art. 2 ust. 3 dyrektywy 90/388, zmienionej dyrektywą 96/19/WE, mianowicie brak przejrzystości procedury konsultacji, nieproporcjonalną władzę dyskrecjonalną gmin w formułowaniu ich opinii, niepewność odnośnie obiektywizmu procedury z uwagi na fakt istnienia związków pomiędzy niektórymi gminami a operatorami, dyskryminacyjny aspekt procedury, która nie ma zastosowania do innych dostawców usług telekomunikacyjnych i ryzyko dyskryminacji pomiędzy różnymi operatorami kablowymi.

System, zgodnie z którym operatorzy kablowi muszą systematycznie informować wszystkie gminy o rozmieszczeniu ich sieci, tworzy po ich stronie dodatkowy obowiązek w porównaniu z ogólnym systemem wolności dostaw, stosowanym do innych operatorów usług telekomunikacyjnych. W związku z tym, że żaden obiektywny element nie usprawiedliwia zróżnicowanego traktowania, system francuski jest w tym zakresie dyskryminacyjny i sprzeczny z przepisami art. 1 w zw. art. 2 ust. 3 dyrektywy 90/388/EWG w wersji zmienionej dyrektywami 95/51/WE i 96/19/WE.

______

⁽¹⁾ Dyrektywa Rady nr 93/36/EWG koordynująca procedury udzielania zamówień publicznych na dostawy (Dz.U. L 199 z 9.8.1993, str. 1).

⁽²⁾ Dyrektywa Rady nr 92/50/EWG odnosząca się do koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na usługi (Dz.U. L 209 z 24.7.1992, str. 1).

⁽³⁾ Dyrektywa Rady nr 93/37/EWG dotycząca koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane (Dz.U. L 199 z 9.8.1993, str. 54).

⁽⁴⁾ Dyrektywa Rady nr 93/38/EWG z dnia 14 czerwca 1993 r. koordynująca procedury udzielania zamówień publicznych przez podmioty działające w sektorach gospodarki wodnej, energetyki, transportu i telekomunikacji (Dz.U. L 199 z 9.8.1993, str. 84).