Sprawa C-417/05 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) z dnia 13 września 2005 r. w sprawie T-272/03 M. D. Fernández Gómez przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich w dniu 24 listopada 2005 r.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2006.10.17/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 stycznia 2006 r.

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) z dnia 13 września 2005 r. w sprawie T-272/03 M. D. Fernández Gómez przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione przez Komisję Wspólnot Europejskich w dniu 24 listopada 2005 r.

(Sprawa C-417/05 P)

(2006/C 10/34)

(Język postępowania: francuski)

(Dz.U.UE C z dnia 14 stycznia 2006 r.)

W dniu 24 listopada 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez D. Martina i L. Lozano Palacios, występujących w charakterze pełnomocników, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) z dnia 13 września 2005 r. w sprawie T-272/03 M. D. Fernández Gómez przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.

Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:

– uchylenie zaskarżonego wyroku,

– rozstrzygnięcie sporu przez sam Trybunał i uznanie żądań przedstawionych przez pozwaną w pierwszej instancji, a zatem oddalenie skargi w sprawie T-272/03,

– ewentualnie przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania,

– obciążenie M. D. Fernández Gómez kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami własnymi w postępowaniu przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi w skardze trzy zarzuty:

1. Pierwszy to zarzut naruszenia prawa, którego dopuścił się Sąd uznając skargę za dopuszczalną na tej podstawie, że pismo z dnia 19 stycznia 2001 r. nie stanowiło decyzji, a zaskarżony w pierwszej instancji akt instytucji, tj. przekazana pocztą elektroniczną wiadomość z dnia 12 maja 2003 r. nie była czysto potwierdzająca, lecz poruszała nowy aspekt w stosunku do umowy z dnia 17 stycznia 2001 r. oraz pisma z dnia 19 stycznia 2001 r. Komisja ocenia natomiast, że skarga jest niedopuszczalna z tego względu, że pismo z dnia 19 stycznia 2001 r. i umowa z dnia 17 stycznia 2001 r. w określiły ostateczne stanowisko administracji wobec skarżącej. To zatem te akty powinny być zostać zaskarżone przez skarżącą. Zdaniem Komisji przekazana pocztą elektroniczną wiadomość z dnia 12 maja 2003 r. ani nie stanowi decyzji, ani w najmniejszym stopniu nie porusza żadnego nowego aspektu w stosunku do poprzednich aktów. Skargę należało więc odrzucić jako niedopuszczalną.

2. Drugi zarzut to w głównej mierze zarzut naruszenia prawa w zakresie wykładni decyzji z dnia 13 listopada 1996 r., a w szczególności pojęcia "personel niepodlegający regulaminowi pracowniczemu". Komisja uważa, że z celu decyzji z dnia 13 listopada, jak również z samego jej brzmienia oraz z okoliczności towarzyszących jej wydaniu wynika, że obejmowała ona swoim zakresem wszelkiego rodzaju "pracę w ramach administracji lub na podstawie umowy wewnątrz Komisji" wszystkich członków personelu niebędących urzędnikami Komisji. Ewentualnie Komisja utrzymuje, że Sąd orzekł ultra petita (wyszedł ponad żądania stron) i dokonał błędnej wykładni art. 8 warunków zatrudnienia innych pracowników. Jeżeli bowiem dany przepis regulaminu pozostawia organowi powołującemu możliwość dokonania wyboru, tak jak w niniejszej sprawie, to dokonanie tego wyboru należy do obszernego zakresu uznania, który mu przysługuje.

3. Trzeci zarzut to w głównej mierze zarzut naruszenia prawa wspólnotowego poprzez przyznanie odszkodowania za szkodę materialną, która nie jest ani rzeczywista, ani pewna, a pomocniczo - naruszenia obowiązku uzasadnienia przy obliczaniu szkody, do stanowi dla Trybunału przeszkodę w sprawowaniu kontroli nad przestrzeganiem zasady proporcjonalności.