Sprawa C-416/14: Fratelli De Pra SpA, SAIV SpA v. Agenzia Entrate - Direzione Provinciale Ufficio Controlli Belluno, Agenzia Entrate - Direzione Provinciale Ufficio Controlli Vicenza (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.371.13

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 listopada 2015 r.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 17 września 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Commissione Tributaria Regionale di Mestre-Venezia - Wlochy) - Fratelli De Pra SpA, SAIV SpA/Agenzia Entrate - Direzione Provinciale Ufficio Controlli Belluno, Agenzia Entrate - Direzione Provinciale Ufficio Controlli Vicenza

(Sprawa C-416/14) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Sieci i usługi telekomunikacyjne - Dyrektywy 2002/19/WE, 2002/20/WE, 2002/21/WE, 2002/22/WE - Swobodny przepływ urządzeń końcowych naziemnej radiowej łączności przenośnej - Dyrektywa 1999/5/WE - Opłata za korzystanie z urządzeń - Ogólne zezwolenie lub licencja na użytkowanie - Umowa abonencka zastępująca ogólne zezwolenie lub licencję - Różne traktowanie użytkowników posiadających umowę abonencką bądź nieposiadających takiej umowy)

Język postępowania: włoski

(2015/C 371/16)

(Dz.U.UE C z dnia 9 listopada 2015 r.)

Sąd odsyłający

Commissione Tributaria Regionale di Mestre-Venezia

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Fratelli De Pra SpA, SAIV SpA

Strona pozwana: Agenzia Entrate - Direzione Provinciale Ufficio Controlli Belluno, Agenzia Entrate - Direzione Provinciale Ufficio Controlli Vicenza

Sentencja

1) Dyrektywy:

- 1999/5/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności, a w szczególności jej art. 8

- 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie),

- 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach), zmieniona dyrektywą 2009/140/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2009 r.,

- 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa), oraz

- 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej), zmieniona dyrektywą 2009/136/ WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2009 r.,

należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one przepisom krajowym dotyczącym stosowania opłaty takiej jak opłata za koncesję rządową, na mocy których korzystanie z końcowych urządzeń naziemnej radiowej łączności przenośnej w ramach umowy abonenckiej jest uzależnione od posiadania ogólnego zezwolenia lub licencji oraz uiszczenia takiej opłaty, w sytuacji gdy umowa abonencka zastępuje sama w sobie licencję lub ogólne zezwolenie i w rezultacie nie jest wymagane w tym zakresie żadne działanie ze strony administracji.

2) Artykuł 20 dyrektywy 2002/22, zmienionej dyrektywą 2009/136 i art. 8 dyrektywy 1999/5 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, do celów stosowania opłaty takiej jak opłata za koncesję rządową, zrównaniu z ogólnym zezwoleniem lub licencją na radiostację umowy abonenckiej na usługi telefonii komórkowej, która powinna ponadto zawierać dane dotyczące rodzaju odnośnego urządzenia końcowego i jego homologacji.

3) W przypadku takim jak w postępowaniu głównym prawo Unii wynikające z dyrektyw 1999/5, 2002/19, 2002/20, zmienionej dyrektywą 2009/140, 2002/21 i 2002/22, zmienionej dyrektywą 2009/136 oraz z art. 20 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ono różnemu traktowaniu użytkowników końcowych urządzeń naziemnej radiowej łączności przenośnej, w zależności od tego, czy zawierają oni umowę abonencką na usługi telefonii komórkowej, czy też zakupują oni te usługi w formie usługi przedpłaconej uzupełnionej ewentualnie usługą doładowania, na mocy której tylko pierwsi z nich podlegają przepisom krajowym, które ustanawiają opłatę za koncesję rządową.

¹ Dz.U. C 431 z 1.2.2014