Sprawa C-415/12: Bianca Brandes v. Land Niedersachsen.
Dz.U.UE.C.2013.225.50/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-415/12) 1
(Polityka społeczna - Dyrektywa 2003/88/WE - Prawo do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego - Porozumienie ramowe w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin - Pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy, który nie mógł skorzystać ze swojego prawa do corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego w okresie odniesienia - Przejście tego pracownika na system zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy - Przepis krajowy lub praktyka przewidujące zmniejszenie liczby dni nabytego wcześniej płatnego urlopu proporcjonalnie do liczby dni roboczych w tygodniu w niepełnym wymiarze)
(2013/C 225/89)
(Dz.U.UE C z dnia 3 sierpnia 2013 r.)
Język postępowania: niemiecki
Sąd odsyłający
Arbeitsgericht Nienburg
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: Bianca Brandes
Strona pozwana: Land Niedersachsen
Przedmiot
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Arbeitsgericht Nienburg - Wykładnia klauzuli 4 pkt 1 i 2 załącznika do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. L 14, s. 9), zmienionego dyrektywą Rady 98/23/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r. (Dz.U. L 131, s. 10) - Pracownik przechodzący z zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy na zatrudnienie w niepełnym wymiarze - Przepisy państwa członkowskiego umożliwiające w takim wypadku przeliczenie prawa do corocznego urlopu wypoczynkowego nabytego - ale niewykorzystanego - podczas pracy w pełnym wymiarze, które skutkuje zmniejszeniem liczby dni urlopu
Sentencja
Właściwe prawo Unii, w szczególności art. 7 ust. 1 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy oraz klauzulę 4 pkt 2 Porozumienia ramowego w sprawie pracy w niepełnym wymiarze godzin, zawartego w dniu 6 czerwca 1997 r., znajdującego się w załączniku do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC), zmienionej dyrektywą Rady 98/23/WE z dnia 7 kwietnia 1998 r., należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ono krajowym przepisom lub praktyce, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, według których liczba dni corocznego płatnego urlopu wypoczynkowego, których pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy nie mógł wykorzystać w okresie odniesienia, zostaje ze względu na okoliczność, iż pracownik ten zmienił wymiar czasu pracy na niepełny, zmniejszona proporcjonalnie do różnicy istniejącej między liczbą dni roboczych w tygodniu przepracowanych przez tego pracownika przed zmianą wymiaru czasu pracy na niepełny i po tej zmianie.