Sprawa C-415/05 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba w składzie powiększonym) z dnia 21 września 2005 r. w sprawie T-306/01 Ahmed Ali Yusuf i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione przez Ahmeda Aliego Yusufa i Al Barakaat International Foundation w dniu 23 listopada 2005 r.
Dz.U.UE.C.2006.48.11/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-415/05 P)
(2006/C 48/23)
(Język postępowania: szwedzki)
(Dz.U.UE C z dnia 25 lutego 2006 r.)
W dniu 23 listopada 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęło odwołanie Ahmeda Aliego Yusufa, zamieszkałego w Spånga (Szwecja) i Al Barakaat International Foundation, z siedzibą w Spånga (Szwecja), reprezentowanych przez adwokatów Leifa Silbersky'ego oraz Thomasa Olssona, od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba w składzie powiększonym) z dnia 21 września 2005 r. w sprawie T-306/01 Ahmed Ali Yusuf i Al Barakaat International Foundation przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich.
Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:
1. uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 21 września 2005 r. w sprawie T-306/01,
2. stwierdzenie nieważności rozporządzenia (WE) nr 881/2002,
3. obciążenie Rady Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich kosztami niniejszego postępowania oraz kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd Pierwszej Instancji popełnił błąd w ocenie, uznając, że Rada miała kompetencje do przyjęcia rozporządzenia (WE) nr 881/2002 na podstawie art. 60 WE, art. 310 WE oraz art. 308 WE.
Wnoszący odwołanie twierdzą następnie, że Sąd Pierwszej Instancji błędnie uznał, że rozporządzenie (WE) nr 881/2002 spełnia postawiony w art. 249 WE wymóg zasięgu ogólnego.
Wnoszący odwołanie twierdzą ponadto, że Sąd Pierwszej Instancji niesłusznie ograniczył ocenę kwestii naruszenia przez rozporządzenie (WE) nr 881/2002 przysługujących im praw podstawowych jedynie do ustalenia, czy rezolucja Rady Bezpieczeństwa jest zgodna nadrzędnymi normami prawa międzynarodowego o charakterze ius cogens. Sąd Pierwszej Instancji nie zbadał zgodności rozporządzenia z prawem wspólnotowym ani zgodności wykonania rezolucji Rady Bezpieczeństwa z prawem wspólnotowym oraz prawem krajowym.
Wnoszący odwołanie dodają, że Sąd Pierwszej Instancji błędnie uznał, że przysługujące im prawo do obrony oraz prawo do skutecznego środka sądowego nie zostały naruszone przez rozporządzenie (WE) nr 881/2002.