Sprawa C-413/08 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 8 lipca 2008 r. w sprawie T-54/03 Lafarge SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 22 września 2008 r. przez Lafarge SA.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2008.327.11/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 grudnia 2008 r.

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba) wydanego w dniu 8 lipca 2008 r. w sprawie T-54/03 Lafarge SA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 22 września 2008 r. przez Lafarge SA

(Sprawa C-413/08 P)

(2008/C 327/19)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 20 grudnia 2008 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: Lafarge SA (przedstawiciele: A. Winckler, F. Brunet, E. Paroche, H. Kanellopoulos, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącej odwołanie

– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie T-54/03 i, uwzględniając żądania przedstawione w pierwszej instancji, stwierdzenie w związku z tym - na podstawie art. 229 traktatu WE, art. 61 statutu Trybunału Sprawiedliwości i art. 17 rozporządzenia Rady nr 17/62⁽¹⁾, obecnie art. 31 rozporządzenia Rady nr 1/2003⁽²⁾ - nieważności decyzji Komisji Europejskiej nr 2005/471/WE z dnia 27 listopada 2002 r.⁽³⁾ w zakresie, w jakim nakłada grzywnę na wnoszącą odwołanie;

– ewentualnie, częściowe uchylenie wyroku Sądu z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie T-54/03 i, uwzględniając żądania przedstawione w pierwszej instancji, obniżenie w związku z tym kwoty grzywny nałożonej na wnoszącą odwołanie przez Komisję w decyzji nr 2005/471/WE z dnia 27 listopada 2002 r.;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie podnosi sześć zarzutów na poparcie swego odwołania.

W ramach pierwszego zarzutu spółka wnosząca odwołanie podnosi zasadniczo, że Sąd przeinaczył fakty poddane jego ocenie, jako że orzekł, iż Komisja mogła słusznie uzasadnić samo istnienie naruszeń poprzez nawiązanie do jakoby globalnego kontekstu naruszenia dotyczącego wymiany informacji prowadzącej do ograniczenia konkurencji i ustabilizowania rynku płyt gipsowych.

W ramach drugiego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi naruszenie reguł w zakresie ciężaru dowodu, naruszenie zasady domniemania niewinności i związanej z nią zasady "in dubio pro reo", jako że Sąd uznał, iż Komisja wykazała udział wnoszącej odwołanie w jednolitym, złożonym i ciągłym naruszeniu pomimo braku dowodów pozwalających na ustalenie istnienia i czasu trwania naruszenia.

W ramach trzeciego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi naruszenie przez Sąd obowiązku uzasadnienia oraz zasady równego traktowania, ponieważ Sąd potwierdził stanowisko Komisji, która uznała, że pewne dowody były wystarczające, by wykazać istnienie naruszenia zarzucanego wnoszącej odwołanie, mimo że te same dowody zostały uznane za niewystarczające, by wykazać istnienie tego samego naruszenia zarzucanego konkurencyjnej spółce.

W ramach czwartego zarzutu wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył zasady proporcjonalności i równego traktowania, jako że nie zmienił wyjściowej kwoty nałożonej grzywny, którą Komisja ustaliła, nie uwzględniając obrotu Lafarge i jej udziałów w rynku w porównaniu z obrotami i udziałami jej konkurentów.

W ramach piątego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd kilkakrotnie naruszył prawo i uchybił ciążącemu na nim obowiązkowi uzasadnienia, jako że orzekł, iż Komisja mogła podwyższyć grzywnę nałożoną na wnoszącą odwołanie z tytułu powrotu do naruszenia, mimo że nie było ani podstawy prawnej, ani ostatecznego skazania, które mogłyby uzasadnić podobne podwyższenie. Sąd naruszył w ten sposób zarówno ogólną zasadę legalności kar, jak również zasady pewności prawa i dobrego administrowania wymiarem sprawiedliwości.

W ramach szóstego i ostatniego zarzutu wnosząca odwołanie podnosi wreszcie, iż Sąd naruszył prawo, orzekając, że Komisja mogła podwyższyć kwotę wyjściową grzywny z tytułu zapewnienia skutku odstraszającego, mimo że winna ona była uwzględnić ostateczną kwotę grzywny celem dokonania oceny, czy podwyższenie grzywny z tego tytułu było stosowne, czy też nie.

______

⁽¹⁾ Rozporządzenie Rady nr 17/62 z dnia 7 lutego 1962 r., pierwsze rozporządzenie wprowadzające w życie art. 85 i 86 traktatu (Dz.U. 13, s. 204).

⁽²⁾ Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).

⁽³⁾ Decyzja Komisji z dnia 27 października 2002 r. w sprawie COMP/E-1/37.152 - Płyty gipsowe (Dz.U. 2005, L 166, s. 8).