Sprawa C-411/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 14 maja 2013 r. w sprawie T-249/11 Sanco przeciwko OHIM - Marsalman (przedstawienie kurczaka) wniesione w dniu 19 lipca 2013 r. przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.260.39/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 7 września 2013 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 14 maja 2013 r. w sprawie T-249/11 Sanco przeciwko OHIM - Marsalman (przedstawienie kurczaka) wniesione w dniu 19 lipca 2013 r. przez Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory)

(Sprawa C-411/13 P)

(2013/C 260/70)

Język postępowania: hiszpański

(Dz.U.UE C z dnia 7 września 2013 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) (przedstawiciele: J. Crespo Carrillo i A. Folliard-Monguiral, działający w charakterze pełnomocników)

Druga strona postępowania: Sanco SA

Żądania wnoszącego odwołanie

– uchylenie zaskarżonego wyroku;

– wydanie nowego wyroku co do istoty sprawy oddalającego skargę wniesioną na zaskarżoną decyzję lub ponowne przekazanie sprawy do Sądu;

– obciążenie strony skarżącej w postępowaniu przed Sądem kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1) Sąd naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 ¹ opierając się na błędnej wykładni zakresu usług objętych zgłoszonym znakiem towarowym w klasach 35 i 39 klasyfikacji nicejskiej. Analiza podobieństwa towarów i usług jest błędna, ponieważ Sąd nie wziął pod uwagę faktu, że działania, jakie oferuje operator na swój własny rachunek w odniesieniu do swych własnych towarów nie wchodzą w zakres usług objętych zgłoszonym znakiem towarowym. Kwestia czy tego typu usługi powinny w rozumieniu klasyfikacji nicejskiej być świadczone na rachunek osoby trzeciej jest kwestią prawną, która powinna być wyjaśniona przez Trybunał Sprawiedliwości.

2) Sąd naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 badając komplementarność towarów i usług w odniesieniu do znaczenia danego towaru lub usługi "dla zakupu" innych towarów lub usług z punktu widzenia właściwego kręgu odbiorców. Sąd nie wziął pod uwagę tego czy komplementarność towarów i usług opiera się na interakcji polegającej na tym, że ich łączne używanie jest z czysto obiektywnego punktu widzenia konieczne i pożądane.

3) Sąd naruszył art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 207/2009 dochodząc do wniosku, że pewne komplementarne towary i usługi są automatycznie podobne mimo niskiego poziomu przedmiotowego podobieństwa, nie weryfikując przy tym tego czy wynikające z innych czynników różnice były w stanie zneutralizować tą komplementarność.

¹ Rozporządzenie Rady (WE) nr 207/2009 z dnia 26 lutego 2009 r. w sprawie wspólnotowego znaku towarowego (wersja ujednolicona) (Dz.U. L 78, s. 1).