Sprawa C-406/04: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony orzeczeniem tribunal du travail de Bruxelles (17eme chambre), wydanym dnia 8 sierpnia 2004 r. w sprawie Gérald De Cuyper przeciwko Office national de l'emploi.
Dz.U.UE.C.2004.284.11/1
Akt nienormatywny(Sprawa C-406/04)
(2004/C 284/21)
(Dz.U.UE C z dnia 20 listopada 2004 r.)
W dniu 23 września 2004 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynął wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony na podstawie orzeczenia tribunal de travail de Bruxelles (17ème chambre), (sąd pracy w Brukseli, 17-sta izba) wydanego dnia 8 sierpnia 2004 r. w sprawie Gérald De Cuyper przeciwko Office national de l'emploi (krajowy urząd pracy).
Tribunal de travail de Bruxelles (17ème chambre) zwrócił się do Trybunału o udzielenie odpowiedzi na następujące pytania:
Czy obowiązek posiadania rzeczywistego miejsca zamieszkania w Belgii, od którego art. 66 arrêté royal (dekretu królewskiego) z dnia 25 listopada 1991 ustanawiającego przepisy dotyczące bezrobocia uzależnia przyznanie zasiłku bezrobotnemu powyżej 50 roku życia, korzystającemu na mocy art. 89 tego dekretu ze zwolnienia od obowiązku zgłaszania się w urzędzie pracy w wyznaczonych terminach, będącego odstępstwem od warunku potwierdzania gotowości do podjęcia pracy przez bezrobotnego, nie stanowi naruszenia prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu przyznanego każdemu obywatelowi europejskiemu na mocy art. 17 i 18 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską?
Czy obowiązek posiadania rzeczywistego miejsca zamieszkania na terytorium państwa posiadającego kompetencje do przyznania zasiłku dla bezrobotnych, uzasadniony w systemie prawa wewnętrznego koniecznością kontroli spełnienia warunków prawnych wypłaty świadczeń na wypadek bezrobocia, czyni zadość wymogowi proporcjonalności, któremu winno odpowiadać dążenie do realizacja celu ochronny interesu powszechnego, stanowi ograniczenie prawa do swobodnego przemieszczania się i pobytu przyznanego każdemu obywatelowi europejskiemu na mocy art.17 i 18 WE?
Czy obowiązek posiadania rzeczywistego miejsca zamieszkania nie powoduje nierówności praw obywateli europejskich pochodzących z państwa posiadającego kompetencje w zakresie przyznania zasiłku dla bezrobotnych, uznając to prawo w stosunku do tych, którzy nie czynią użytku ze swego prawa do swobodnego przemieszczania się i przebywania, przyznanego każdemu obywatelowi europejskim na mocy art. 17 i 18 WE, a jednocześnie odmawiając tego prawa tym, którzy je wykonują, poprzez zniechęcający skutek, jaki to ograniczenie powoduje?