Sprawa C-404/04 P: Odwołanie wniesione w dniu 22 września 2004 r. przez Technische Glaswerke Ilmenau GmbH od wyroku piątej izby w składzie powiększonym Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wydanego w dniu 8 lipca 2004 r. w sprawie T-198/01, Technische Glaswerke Ilmenau GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Schott Glas.
Dz.U.UE.C.2004.273.23/3
Akt nienormatywny(Sprawa C-404/04 P)
(2004/C 273/44)
(Dz.U.UE C z dnia 6 listopada 2004 r.)
W dniu 22 września 2004 r. Technische Glaswerke Ilmenau GmbH wniosła do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich odwołanie od wyroku piątej izby w składzie powiększonym Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wydanego w dniu 8 lipca 2004 r. w sprawie T-198/01, Technische Glaswerke Ilmenau GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Schott Glas. Pełnomocnikami procesowymi skarżącej są Christoph Arnold i Dr. Norbert Wimmer, Rechtsanwälte, White & Case LLP, 62 rue de la Loi, B-1040 Brüssel, z adresem do doręczeń w Luksemburgu.
Skarżąca wnosi do Trybunału o:
1. uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T-198/01;
2. stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 12 czerwca 2001 r.;
3. ewentualnie w odniesieniu do pkt 2: przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Sąd Pierwszej Instancji;
4. obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
1. Skarżąca odwołuje się od wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 8 lipca 2004 r. w sprawie T-198/01(1) oddalającym skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji, w której Komisja zakwalifikowała jako pomoc obniżenie ceny sprzedaży zakładu prywatyzowanego przez Treuhandanstalt (Urząd Powierniczy) (później BvS) o 4 mln DM i zażądała w tym zakresie zwrotu kwoty pomocy.
2. Zarówno podczas procedury kontroli pomocy, jak również w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji skarżąca prezentowała pogląd, że przysługiwało jej roszczenie o obniżenie ceny sprzedaży ze względu na zmianę stosunków leżących u podstaw umowy, ponieważ skarżąca i sprzedający - Treuhandanstalt - wychodzili zgodnie z założenia, że Wolne Państwo Turyngia wesprze stosując wyższą stawkę pomocy (dopuszczalną dla małych i średnich przedsiębiorstw) inwestycje skarżącej w prywatyzowanym przedsiębiorstwie, ze środków w zakresie zadań wspólnych (w ramach zatwierdzonej przez Komisję ogólnej regulacji dotyczącej pomocy regionalnej). Wsparcie to stało się podstawą kalkulacji ceny. Po udzieleniu jedynie zwykłego, a nie zwiększonego wsparcia, podstawa kalkulacji uległa zmianie i należało w odpowiednim stopniu dostosować cenę sprzedaży. Ponieważ istniało ogólne, cywilnoprawne roszczenie o dostosowanie ceny sprzedaży, które skierowane byłoby również wobec każdego prywatnego sprzedawcy, nie mogło być mowy o pomocy (brak zarówno korzyści ekonomicznej jak i selektywności w rozumieniu artykułu 87 ustęp 1 WE). Byłoby to zasadne również dlatego, że biorąc pod uwagę regulacje w zakresie prywatyzacji, obowiązujące w czasie jej trwania, ustalenie odpowiednio niższej ceny sprzedaży było w pełni dopuszczalne w świetle przepisów o pomocy.
3. Komisja odrzuciła argumentację skarżącej z powodów prawnych, opierając się na tym, że roszczenia względem Treuhandanstalt i względem Wolnego Państwa Turyngii należy zbadać oddzielnie. Sąd Pierwszej Instancji przyjął tą argumentację i stwierdził ponadto, że skarżąca nie przedłożyła w postępowaniu sądowym pisemnego dowodu na okoliczność obietnicy udzielenia wsparcia przez Wolne Państwo Turyngię.
4. Przeciwko tym stwierdzeniom skierowane jest odwołanie. W związku z nadzwyczajną zmianą stosunków leżących u podstaw umowy skarżąca podnosi przede wszystkim następujące zarzuty:
– Sąd Pierwszej Instancji błędnie nie stwierdził naruszenia przez Komisję obowiązku uzasadniania decyzji (art. 253 WE), ponieważ z uzasadnienia Komisji nie wynikało, dlaczego Komisja odrzuciła koncepcję podniesionego przez skarżącą roszczenia przeciwko Treuhand (obecnie BvS) wynikającego ze zmiany stosunków leżących u podstaw umowy.
– Jeśli uzasadnienie Komisji miałoby spełniać wymogi artykułu 253 WE, to Sąd Pierwszej Instancji powinien był w każdym razie stwierdzić oczywisty błąd w ocenie leżący po stronie Komisji, ponieważ uzasadnienie Komisji w sposób oczywisty nie nadawało się do poddania w wątpliwość twierdzenia skarżącej o wystąpieniu zmiany stosunków leżących u podstaw umowy. Odpowiednio, Sąd Pierwszej Instancji powinien był stwierdzić naruszenie przez Komisję artykułu 87 ustęp 1 WE.
– W zakresie, w jakim Sąd Pierwszej Instancji wziął dodatkowo pod uwagę nie przedstawione przez Komisję uzasadnienia (brak wykazania obietnicy Wolnego Państwa Turyngii), są one niedopuszczalne (zmiana uzasadnienia) i nieistotne (istotnym ze względów dowodowych nie był brak obietnicy Turyngii, a błędne wyobrażenie stron umowy o wysokości wsparcia).
– Ponadto Sąd Pierwszej Instancji naruszył podstawowe zasady postępowania, między innymi prawo do bycia wysłuchanym przed sądem, poprzez oddalenie w wyroku wniosków dowodowych skarżącej na okoliczność podstawy kalkulacji ceny i poprzez jednoczesne uzasadnienie wyroku brakiem wykazania przez skarżącą jej twierdzeń.
5. Poza powyższymi zarzutami, skarżąca podnosi ponadto błędy prawne w związku z innymi wadami uzasadnienia decyzji Komisji, jak również wadliwe pod względem prawnym zaprzeczenie zaistnienia istotnych naruszeń postępowania popełnionych przez Komisję.
______
(1) Jeszcze nie opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich