Sprawa C-399/06 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 lipca 2006 r. w sprawie T-49/04 Faraj Hassan przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione przez Faraja Hassana w dniu 25 września 2006 r.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2006.294.30/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 2 grudnia 2006 r.

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 12 lipca 2006 r. w sprawie T- 49/04 Faraj Hassan przeciwko Radzie Unii Europejskiej i Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione przez Faraja Hassana w dniu 25 września 2006 r.

(Sprawa C-399/06 P)

(2006/C 294/54)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 2 grudnia 2006 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Faraj Hassan (Przedstawiciele: E. Grieves, Barrister, H. Miller, Solicitor)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej, Komisja Wspólnot Europejskich

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

1) uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji,

2) stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002⁽¹⁾ zmienionego rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2049/2003 z dnia 20 listopada 2003 r.⁽²⁾ lub rozporządzenia Komisji (WE) nr 2049/2003 z dnia 20 listopada 2003 r. w całości bądź w zakresie zakazu dotyczącego wnoszącego odwołanie,

3) ewentualnie stwierdzenie, że wyżej wymienione rozporządzenia nie znajdują zastosowania w zakresie, w jakim odnoszą się one do wnoszącego odwołanie,

4) podjęcie przez Trybunał innych kroków uznanych przezeń za konieczne,

5) obciążenie Rady kosztami poniesionymi przez wnoszącego odwołanie w niniejszym postępowaniu;

6) zobowiązanie Rady do zapłaty odszkodowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie utrzymuje, że Rada i Komisja mają obowiązek przestrzegać praw będących pod ochroną Europejskiej konwencji praw człowieka (EKPC) i nie mogą uchylić się od tego obowiązku, chyba że w następstwie tego uchylenia zapewniona jest "przynajmniej równoważna ochrona".

Wnoszący odwołanie stwierdza następnie, że gwarancje oferowane w związku z działalnością Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych ("UNSC") nie są równoważne z ochroną zapewnioną w konwencji.

Wnoszący odwołanie stwierdza, że Sąd Pierwszej Instancji naruszył prawo poprzez:

i) niezbadanie bezpośrednio, czy UNSC zapewniała "ochronę równoważną" z ochroną wynikającą z EKPC, w szczególności w odniesieniu do art. 6, 8, 13 i art. 1 protokołu dodatkowego do EKPC oraz

ii) zbadanie działalności UNSC pośrednio na podstawie zasady ius cogens, nie zaś na podstawie i w odniesieniu do ochrony zapewnionej w art. 6, 8, 13 i art. 1 protokołu dodatkowego do EKPC.

Wnoszący odwołanie podnosi następnie, że Sąd Pierwszej Instancji błędnie uznał, że ograniczenie w używaniu własności było bez znaczenia dla istoty prawa własności.

______

⁽¹⁾ Rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 z dnia 27 maja 2002 r. wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Kaida i talibami i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001 zakazujące wywozu niektórych towarów i usług do Afganistanu, wzmacniające zakaz lotów i rozszerzające zamrożenie funduszy i innych środków finansowych w odniesieniu do talibów w Afganistanie, Dz.U. L 139, str. 9

⁽²⁾ Rozporządzenie Komisji (WE) nr 2049/2003 z dnia 20 listopada 2003 r. zmieniające po raz dwudziesty piąty rozporządzenie Rady (WE) nr 881/2002 wprowadzające niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom związanym z Osamą bin Ladenem, siecią Al-Qaida i talibami i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 467/2001, Dz.U. L 303, str. 20