Sprawa C-388/13: Postępowanie wszczęte przez Nemzeti Fogyasztóvédelmi Hatóság (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.198.3/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 15 czerwca 2015 r.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 kwietnia 2015 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Kúria - Węgry) - postępowanie wszczęte przez Nemzeti Fogyasztóvédelmi Hatóság

(Sprawa C-388/13) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2005/29/WE - Nieuczciwe praktyki handlowe - Błędna informacja dostarczona przez przedsiębiorstwo telekomunikacyjne jednemu ze swoich abonentów, która to informacja spowodowała dodatkowe koszty dla tego abonenta - Uznanie za "praktykę handlową wprowadzającą w błąd")

Język postępowania: węgierski

(2015/C 198/04)

(Dz.U.UE C z dnia 15 czerwca 2015 r.)

Sąd odsyłający

Kúria

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Nemzeti Fogyasztóvédelmi Hatóság

Przy udziale: UPC Magyarország Kft.

Sentencja

1) Dyrektywę 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającą dyrektywę Rady 84/450/EWG, dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (dyrektywę o nieuczciwych praktykach handlowych) należy interpretować w ten sposób, że podanie konsumentowi przez przedsiębiorcę błędnej informacji takiej jak ta będąca przedmiotem sporu w postępowaniu głównym należy uznać za "praktykę handlową wprowadzającą w błąd" w rozumieniu tejże dyrektywy, chociaż podanie do wiadomości danej informacji dotyczyło tylko jednego konsumenta.

2) Dyrektywę 2005/29 należy interpretować w ten sposób, że w wypadku gdy praktyka handlowa spełnia wszystkie kryteria ustanowione w art. 6 ust. 1 tej dyrektywy, aby można było zakwalifikować ją jako praktykę wprowadzającą w błąd konsumenta, nie zachodzi konieczność zbadania, czy taka praktyka jest również sprzeczna z wymogami staranności zawodowej w rozumieniu art. 5 ust. 2 lit. a) wspomnianej dyrektywy, aby można było ją uznać za nieuczciwą i w konsekwencji za zabronioną na podstawie art. 5 ust. 1 tejże dyrektywy.

¹ Dz.U. C 304 z 19.10.2013.