Sprawa C-386/17: Stefano Liberato v. Luminita Luisa Grigorescu.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.93.10

Akt nienormatywny

Wersja od: 11 marca 2019 r.

Wyrok Trybunału (pierwsza izba) z dnia 16 stycznia 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Corte suprema di cassazione - Włochy) - Stefano Liberato / Luminita Luisa Grigorescu

(Sprawa C-386/17) ¹

Odesłanie prejudycjalne - Współpraca sądowa w sprawach cywilnych - Jurysdykcja oraz uznawanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach dotyczących zobowiązań alimentacyjnych - Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 - Artykuł 5 pkt 2 - Artykuł 27 - Artykuł 35 ust. 3 - Jurysdykcja oraz uznawanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej - Rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 - Artykuł 19 - Zawisłość sporu - Artykuł 22 lit. a) - Artykuł 23 lit. a) - Nieuznanie orzeczenia w wypadku oczywistej sprzeczności z porządkiem publicznym - Artykuł 24 - Zakaz badania jurysdykcji państwa członkowskiego pochodzenia - Podstawa odmowy uznania oparta na naruszeniu zasad zawisłości sporu - Brak

Język postępowania: włoski

(2019/C 93/12)

(Dz.U.UE C z dnia 11 marca 2019 r.)

Sąd odsyłający

Corte suprema di cassazione

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Stefano Liberato

Strona pozwana: Luminita Luisa Grigorescu

Sentencja

Zasady zawisłości sporu zawarte w art. 27 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych oraz w art. 19 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 należy interpretować w ten sposób, że w sytuacji gdy w ramach sporu w sprawie małżeńskiej, w sprawie odpowiedzialności rodzicielskiej lub w sprawie zobowiązań alimentacyjnych sąd, do którego pozew wniesiono później, wydaje z naruszeniem tych zasad orzeczenie, które staje się prawomocne, stoją one na przeszkodzie temu, by sądy państwa członkowskiego, któremu podlega sąd, do którego najpierw wniesiono pozew, mogły odmówić uznania tego orzeczenia z tego jedynie powodu. W szczególności naruszenie to nie uzasadnia samo w sobie nieuznania wspomnianego orzeczenia ze względu na jego oczywistą sprzeczność z porządkiem publicznym tego państwa członkowskiego.

¹ Dz.U. C 338 z 9.10.2017.