Sprawa C-385/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 28 kwietnia 2016 r. w sprawie T-52/15, Sharif University of Technology/Rada Unii Europejskiej, wniesione w dniu 11 lipca 2016 r. przez Sharif University of Technology.
Dz.U.UE.C.2016.335.41/2
Akt nieocenianyOdwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 28 kwietnia 2016 r. w sprawie T-52/15, Sharif University of Technology/Rada Unii Europejskiej, wniesione w dniu 11 lipca 2016 r. przez Sharif University of Technology
(Sprawa C-385/16 P)
(2016/C 335/56)
(Dz.U.UE C z dnia 12 września 2016 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Sharif University of Technology (przedstawiciel: M. Happold, barrister)
Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszący odwołanie domaga się od Trybunału uchylenia wyroku Sądu, stwierdzenia nieważności zaskarżonych aktów [załączników do decyzji Rady 2014/776/WPZiB 1 i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1202/2014 2 , załącznika II do decyzji Rady 2010/413/WPZiB 3 i załącznika IX do rozporządzenia Rady (UE) no 267/2012 4 (zmienionych odpowiednio przez art. 1 decyzji 2014/776/WPZiB i art. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 1202/ 2014)], w zakresie w jakim akty te określają wnoszącego odwołanie jako podmiot objęty środkami ograniczającymi na podstawie art. 23 ust. 2 rozporządzenia Rady (UE) nr 267/2012, przyznania mu odszkodowania z tytułu krzywdy, jakiej doznał on w wyniku naruszenia jego reputacji ze względu na akty Rady i obciążenia Rady kosztami poniesionymi przez niego zarówno w postępowaniu w pierwszej instancji jak i w postępowaniu odwoławczym.
Wnoszący odwołanie przedstawia następujące dwa zarzuty na poparcie swych twierdzeń, że wyrok Sądu stanowi naruszenie prawa i że Trybunał powinien go uchylić i wydać rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie:
Po pierwsze, że Sąd błędnie nie stwierdził, że Rada naruszyła istotne wymogi proceduralne lub popełniła oczywisty błąd w ocenie przyjmując decyzję o umieszczeniu SUT w wykazie, ponieważ nie zastosowała procesu decyzyjnego, który winna była zastosować.
Po drugie, że Sąd zinterpretował w sposób błędny kryterium prawne "wsparcia" dla rządu Iranu z art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji Rady 2010/413/WPZiB (ze zmianami) i art. 23 ust. 2 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. (ze zmianami) powołane przez Radę jako uzasadniające określenie wnoszącego odwołanie jako podmiotu objętego środkami ograniczającymi, co spowodowało dojście przez Sąd do błędnego wniosku, że dowody przedstawione przez Radę uzasadniały umieszczenie wnoszącego odwołanie w wykazie.