Sprawa C-385/13 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 19 kwietnia 2013 r. w sprawach połączonych T-99/09 i T-308/09, Republika Włoska przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 4 lipca 2013 r. przez Republikę Włoską.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.252.24

Akt nienormatywny

Wersja od: 31 sierpnia 2013 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 19 kwietnia 2013 r. w sprawach połączonych T-99/09 i T-308/09, Republika Włoska przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 4 lipca 2013 r. przez Republikę Włoską

(Sprawa C-385/13 P)

(2013/C 252/40)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 31 sierpnia 2013 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri i P. Gentile, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

– uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 19 kwietnia 2013 r. w sprawach połączonych T-99/09 i T-308/09 notyfikowanego rządowi włoskiemu w dniu 24 kwietnia 2013 r.;

– rozstrzygnięcie sprawy co do istoty i stwierdzenie nieważności następujących aktów:

– pisma nr 000841 z dnia 2 lutego 2009 r. autorstwa Komisji Europejskiej - Dyrekcji Generalnej ds. polityki regionalnej, mającego za przedmiot "wypłatę przez Komisję kwoty innej niż żądana", które zawiera następującą decyzję: "dlatego terminem, od którego Komisja Europejska uważa za niedopuszczalne, koszty odnoszące się do działania 1.7 POR (Programma operativo regionale - regionalny program operacyjny) 2000-2006, jest dzień 29 czerwca 2007 r. a nie, jak poinformowano w ww. poprzednim piśmie z dnia 22 grudnia 2008 r., dzień 17 maja 2006 r.";

– pisma nr 001059 z dnia 6 lutego 2009 r. autorstwa Komisji Europejskiej - Dyrekcji Generalnej ds. polityki regionalnej, mającego za przedmiot "przerwanie postępowania ws. wniosków o dokonanie wypłaty i o udzielenie informacji dotyczących korekt finansowych na podstawie art. 39 rozporządzenia (WE) nr 1260/99 POR Kampania", które zawiera następującą decyzję: "dlatego terminem, od którego Komisja Europejska uważa za niedopuszczalne koszty odnoszące się do działania 1.7 POR 2000-2006, jest dzień 29 czerwca 2007 r. a nie jak informowano wcześniej, dzień 17 maja 2006 r.";

– pisma nr 012480 z dnia 22 grudnia 2008 r. autorstwa Komisji Europejskiej - Dyrekcji Generalnej ds. polityki regionalnej, mającego za przedmiot POR Kampania 2000-2006 (nr CCI 1999 IT 16 1 PO 007) - skutki postępowania ws. naruszenia prawa wspólnotowego nr 2007/2195, dotyczącego zarządzania odpadami na terenie Kampanii, w drodze którego "Komisja prosi o odjęcie - przy najbliższym wniosku o wypłatę - kwoty odpowiadającej kosztom odnoszącym się do działania 1.7, poniesionym po dniu 29 czerwca 2007 r."

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie swojej skargi Republika Włoska podnosi osiem następujących zarzutów:

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 9 lit. e), f), h), j), k), l), m), art. 32 ust. 3 akapit pierwszy lit. f), a także art. 32 ust. 4 i 5 oraz art. 31 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 1260/99^{( 1 )}.

Uznanie, że wniosek o płatność wkładu funduszu strukturalnego na działania przewidziane w ramach danego środka nie może zostać zaakceptowany ze względu na zawisłość postępowania w sprawie naruszenia, wymaga istnienia szczególnego i

niemającego charakteru ogólnego związku pomiędzy tym naruszeniem i danym środkiem, zaś Komisja powinna wykazać rzeczywiste zagrożenie, że finansowanie środka spowoduje finansowanie naruszenia. Bez dodatkowej argumentacji "wystarczająco bezpośredni związek" wbrew temu, co twierdzi Sąd, nie wystarcza.

Zarzut drugi: naruszenie art. 32 ust. 3 lit. f) hipoteza druga rozporządzenia nr 1260/1999.

W niniejszym wypadku brak było w każdym razie również takiego związku, ponieważ Sąd stwierdził, iż z akt sprawy wynika, że w postępowaniu w sprawie naruszenia wspomniano o niewystarczającym selektywnym zbieraniu odpadów jako o jednym z powodów niewystarczającego charakteru składowisk, oraz że w ramach środka 1.7 była przewidziana pomoc na rzecz gmin na zwiększenie zbierania selektywnego. Sąd nie mógł zatem wyjaśnić, czy związek pomiędzy naruszeniem i środkiem poległ na tym, że finansowanie środka łagodziło naruszenie, czy też przeciwnie, czyniło je poważniejszym. Z tego względu powinien był wykluczyć istnienie jakiegokolwiek związku i uwzględnić zarzut pierwszy skargi wszczynającej postępowanie.

Zarzut trzeci: brak uzasadnienia.

W zarzucie trzecim skargi w pierwszej instancji rząd włoski skutecznie wykazał, że nie istniała żadna zbieżność pomiędzy naruszeniem i środkiem. Poprzez oddalenie zarzutu pierwszego Sąd potwierdził pogląd przeciwny bez zbadania dowodu przedstawionego przez rząd włoski i w ten sposób naraził się na zarzut braku uzasadnienia.

Zarzut czwarty: naruszenie art. 32 ust. 3 lit. f) rozporządzenia nr 1260/1999. Brak uzasadnienia.

Powyższe naruszenia dotyczą również fragmentów wyroku, w których Sąd oddalił zarzut drugi skargi w pierwszej instancji.

Zarzut piąty: brak uzasadnienia.

Brak uzasadnienia występuje również przy oddaleniu zarzutu trzeciego skargi wszczynającej postępowanie, w którym rząd włoski stwierdził, że uzasadnienie postępowań, których dotyczyła skarga, było oparte na piśmie Komisji z dnia 20 grudnia 2008 r., podważającym okoliczności pominięte w postępowaniu w sprawie naruszenia. Ten argument po prostu nie został przez Sąd wzięty pod uwagę.

Zarzut szósty: naruszenie art. 32 ust. 3 lit. f) hipoteza druga rozporządzenia nr 1260/1999.

Orzekając w przedmiocie zarzutu czwartego, Sąd w każdym razie faktycznie stwierdził, że pismo z dnia 20 października 2008 r. odsyłało do okoliczności faktycznych niezwiązanych z postępowaniem w sprawie naruszenia. Z tego powodu powinien był uwzględnić zarzut trzeci. Nie czyniąc tego, naruszył art. 32 ust. 3 lit. f) hipoteza druga rozporządzenia nr 1260/1999.

Zarzut siódmy: naruszenie art. 32 ust. 3 lit. f) hipotezy pierwsza i druga oraz art. 39 ust. 1 i 2 rozporządzenia nr 1260/1999.

Sąd niesłusznie oddalił zarzut czwarty skargi wszczynającej postępowanie, dotyczący zachowania Komisji, która faktycznie zawiesiła płatności, powołując się na obawy dotyczące dobrego zarządzania środkiem; tymczasem taka sytuacja wymagała postępowania w sposób przewidziany w art. 39 ust. 1 i 2 rozporządzenia, przypomniany w art. 32 ust. 3 lit. f) hipoteza pierwsza. Sąd w rzeczywistości nie zdołał obalić twierdzenia rządu włoskiego, w myśl którego taki był powód decyzji wydanej przez Komisję.

Zarzut ósmy: naruszenie art. 296 ust. 2 TFUE.

Sąd niesłusznie wykluczył wystąpienie braku uzasadnienia ze strony Komisji. Ze względu na znaczenie tej kwestii Komisja powinna była wyjaśnić, dlaczego nie było sprzeczności pomiędzy ukaraniem, w ramach postępowania w sprawie naruszenia, niewystarczającego selektywnego zbierania odpadów i odmową finasowania środka zmierzającego właśnie do zwiększenia selektywnego zbierania.

¹⁾ Rozporządzenie Rady (WE) nr 1260/1999 z dnia 21 czerwca 1999 r. ustanawiające przepisy ogólne w sprawie funduszy strukturalnych (Dz.U. L 161, s. 1).