Sprawa C-385/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 24 maja 2007 r. w sprawie T-151/01, Der Grüne Punkt - Duales System Deutschland GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wspieranej przez Vfw AG, Landbell AG für Rückhol-Systeme i Belland Vision GmbH wniesione w dniu 13 sierpnia 2007 r. przez Der Grüne Punkt - Duales System Deutschland GmbH.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2007.269.29/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 10 listopada 2007 r.

Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (pierwsza izba) wydanego w dniu 24 maja 2007 r. w sprawie T-151/01, Der Grüne Punkt - Duales System Deutschland GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wspieranej przez Vfw AG, Landbell AG für Rückhol-Systeme i Belland Vision GmbH wniesione w dniu 13 sierpnia 2007 r. przez Der Grüne Punkt - Duales System Deutschland GmbH

(Sprawa C-385/07 P)

(2007/C 269/51)

(Dz.U.UE C z dnia 10 listopada 2007 r.)

Język postępowania: niemiecki

Strony

Wnoszący odwołanie: Der Grüne Punkt-Duales System Deutschland GmbH (przedstawiciele: adwokaci W. Deselaers, E. Wagner, B. Meyring)

Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, Vfw AG, Landbell AG für Rückhol-Systeme i Belland Vision GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

– Uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 24 maja 2007 r. w sprawie T-151/01;

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2001/463/EG z dnia 20 kwietnia 2001 r. wydanej w postępowaniu na podstawie art. 82 WE (Sprawa COMP D3/34493 - DSD)⁽¹⁾

– ewentualnie przekazanie sprawy do rozpatrzenia Sądowi zgodnie z oceną prawną zawartą w wyroku Trybunału;

– w każdym razie obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Sądem i Trybunałem

Zarzuty i główne argumenty

Odwołanie od wspomnianego wyroku Sądu oparte jest na ośmiu zarzutach.

W pierwszym zarzucie wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia i tym samym art. 82 WE poprzez sprzeczne ustalenia dotyczące zachowania, które powinno uzasadniać nadużycie. Z jednej strony Sąd uzasadnił nadużycie tym, że wnosząca odwołanie domaga się całej opłaty licencyjnej od przedsiębiorstw, które nie korzystają z jej systemu lub korzystają z niego tylko w odniesieniu do części opakowań oznaczonych znakiem towarowym. Z drugiej strony Sąd stwierdza, że wnosząca odwołanie jedynie "ewentualnie" domaga się na podstawie spornych postanowień umowy o używanie logo ceny za zbiórkę i odzysk opakowań jednostkowych, które nie uczestniczą w systemie wnoszącej odwołanie.

Zarzuty drugi, piąty i szósty oparte są na niedostatecznej lub oczywiście wypaczonej i sprzecznej z aktami oraz środkami dowodowymi a także błędnej ocenie zakresu licencji zaoferowanej przez wnoszącą odwołanie. Przy prawidłowej ocenie Sąd musiałby uznać, że wnosząca odwołanie nie udziela oddzielnej licencji, w związku z czym zaskarżony wyrok należałoby rozumieć w ten sposób, że odmowa udzielenia takiej licencji stanowiłaby nadużycie a nakaz zaprzestania ustanowiony w art. 3 zaskarżonego wyroku równałby się przymusowej licencji. Jednak Sąd nie spełnił wymogów uzasadnienia, które określa orzecznictwo w odniesieniu do licencji przymusowej oraz nie wziął pod uwagę, że licencja przymusowa jest wykluczona w świetle prawa z zakresu znaków towarowych i opakowań. Wnosząca odwołanie podnosi w związku z tym naruszenie obowiązku uzasadnienia, zasady proporcjonalności oraz art. 82 WE i art. 3 rozporządzenia Rady nr 17.

W zarzucie trzecim i czwartym wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył obowiązek uzasadnienia a tym samym także art. 82 WE poprzez niedostatecznie uzasadnione, błędne i wypaczające niemieckie prawo o znakach towarowych i opakowaniach stwierdzenie, że znak towarowy "Der Grüne Punkt" nie mógł korzystać z zażądanej wyłączności. Sąd naruszył poprzez to stwierdzenie zasadę prawa o znakach towarowych, według której zarejestrowany znak towarowy przyznaje jego właścicielowi wyłączne prawo, w szczególności w odniesieniu do używania znaku towarowego w odniesieniu do towarów i usług, które są identyczne lub podobne do towarów i usług objętych zarejestrowanym znakiem towarowym.

W zarzucie siódmym i ósmym wnosząca odwołanie podnosi dwa uchybienia proceduralne. Z jednej strony Sąd dokonał nowych stwierdzeń z własnej inicjatywy, chociaż przedmiot tych stwierdzeń nie był ujęty w treści zaskarżonych decyzji ani poruszony przez strony w postępowaniu sądowym. Z drugiej strony Sąd dopuścił się uchybienia proceduralnego naruszającego interesy wnoszącej odwołanie, ponieważ naruszył podstawową zasadę Unii, która wymaga, aby sprawa została rozpatrzona w rozsądnym terminie.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 166, str. 1.