Sprawa C-384/10: Jan Voogsgeerd przeciwko Navimer SA (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.39.4/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 11 lutego 2012 r.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 15 grudnia 2011 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie van België - Belgia) - Jan Voogsgeerd przeciwko Navimer SA

(Sprawa C-384/10)⁽¹⁾

(Konwencja rzymska o prawie właściwym dla zobowiązań umownych - Umowa o pracę - Wybór przez strony - Bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa właściwego w razie braku wyboru prawa - Ustalenie tego prawa - Pracownik świadczący pracę w więcej niż jednym z umawiającym się państw)

(2012/C 39/06)

Język postępowania: niderlandzki

(Dz.U.UE C z dnia 11 lutego 2012 r.)

Sąd krajowy

Hof van Cassatie van België

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Jan Voogsgeerd

Strona pozwana: Navimer SA

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Hof van Cassatie van België - Wykładnia art. 6 ust. 2 lit. b) Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie dnia 19 czerwca 1980 r. (Dz.U. 1980 L 266, s. 1) - Przepisy mające zastosowanie w przypadku braku wyboru prawa właściwego - Umowa o pracę - Pracownik, który zazwyczaj nie świadczy pracy w jednym i tym samym państwie - Pierwszy mechanik na statku

Sentencja

1) Artykuł 6 ust. 2 Konwencji o prawie właściwym dla zobowiązań umownych, otwartej do podpisu w Rzymie w dniu 19 czerwca 1980 r. należy interpretować w ten sposób, że sąd krajowy, przed którym toczy się sprawa, musi najpierw ustalić, czy w ramach wykonania umowy pracownik zazwyczaj świadczy pracę w jednym państwie, czyli państwie, w którym lub z którego - przy uwzględnieniu ogółu elementów cechujących wspomnianą działalność - pracownik wywiązuje się z zasadniczej części swoich obowiązków wobec pracodawcy.

2) W razie uznania przez sąd krajowy, że nie może on rozstrzygnąć przedstawionego mu sporu w oparciu o art. 6 ust. 2 lit. a) wspomnianej konwencji, art. 6 ust. 2 lit. b) tej konwencji należy interpretować następująco:

– pojęcie "przedsiębiorstwa, w którym pracownik został zatrudniony" należy rozumieć w ten sposób, iż odnosi się ono wyłącznie do przedsiębiorstwa, które dokonało zatrudnienia pracownika a nie do przedsiębiorstwa, z którym pracownik jest powiązany poprzez rzeczywiste wykonywanie pracy;

– posiadanie osobowości prawnej nie stanowi wymogu, który zgodnie z tym przepisem musi zostać spełniony przez przedsiębiorstwo pracodawcy;

– przedsiębiorstwo innego podmiotu niż ten, którego przedsiębiorstwo formalnie jest pracodawcą i z którym jest ono powiązane, może zostać uznane za pracodawcę w rozumieniu art. 6 ust. 2 lit. b) wspomnianej konwencji, jeżeli obiektywne okoliczności umożliwiają stwierdzenie, że rzeczywista sytuacja jest odmienna niż ta, która wynika z treści umowy i to nawet wtedy, gdy uprawnienie do wydawania poleceń nie zostało formalnie przeniesione na ten inny podmiot.

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 317 z 20.11.2010.