Sprawa C-377/12: Skarga wniesiona w dniu 6 sierpnia 2012 r. - Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.319.3/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 października 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 6 sierpnia 2012 r. - Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-377/12)

(2012/C 319/04)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 20 października 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: G. Valero Jordana, S. Bartelt, F. Erlbacher, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności decyzji Rady z dnia 14 maja 2012 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii, Umowy ramowej o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Filipin, z drugiej strony (2012/272/EU), w zakresie w jakim Rada dodała podstawę prawną dotyczącą transportu (art. 91 i 100 TFUE), readmisji (art. 79 ust. 3 TFUE) i środowiska (art. 191 ust. 4 TFUE);

– utrzymanie w mocy skutków zaskarżonej decyzji;

– obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W drodze niniejszej skargi Komisja zwraca się do Trybunału z żądaniem stwierdzenia nieważności decyzji Rady w sprawie podpisania, w imieniu Unii, Umowy ramowej o partnerstwie i współpracy między Unią Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Filipin, z drugiej strony (2012/272/EU) (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją"), w zakresie w jakim Rada dodała podstawę prawną dotyczącą transportu (art. 91 i 100 TFUE), readmisji (art. 79 ust. 3 TFUE) i środowiska (art. 191 ust. 4 TFUE).

Niniejsza skarga opiera się na jednym zarzucie, a mianowicie dotyczącym tego, że Rada naruszyła zasady traktatów i orzecznictwo Trybunału odnoszące się do wyboru podstawy prawnej do wydania aktu Unii, w tym decyzji w sprawie podpisania umowy międzynarodowej.

Komisja jest zdania, że dodanie ww. podstawy prawnej było zbędne i niezgodne z prawem. Przepisy Umowy ramowej o partnerstwie i współpracy, które spowodowały dodanie tej podstawy prawnej przez Radę, dotyczą bowiem współpracy w zakresie szczególnych kwestii związanych z polityką, które stanowią integralną część polityki UE w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju oraz nie nakładają odmiennych i dalej idących obowiązków, niż obowiązki wynikające ze współpracy na rzecz rozwoju. Wszystkie te przepisy Umowy ramowej o partnerstwie i współpracy objęte są zatem zakresem art. 209 TFUE.