Sprawa C-362/06 P: Odwołanie od postanowienia Sądu Pierwszej Instancji wydanego w dniu 22 czerwca 2006 r. w sprawie T-150/05 Markku Sahlstedt i in. przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich 22 czerwca 2006 r., wniesione w dniu 4 września 2006 r. przez Markku Sahlstedta, Juhę Kankkunena, Mikko Tannera, Toiniego Tannera, Liisę Tannera, Eevę Jokinena, Ailiego Oksanena, Olliego Tannera, Leenę Tannera, Ailę Puttonena, Risto Tannera, Toma Järvinena, Runo K. Kurko, Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK ry oraz MTK:n säätiö.
Dz.U.UE.C.2006.261.13/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-362/06 P)
(2006/C 261/24)
Język postępowania: fiński
(Dz.U.UE C z dnia 28 października 2006 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Markku Sahlstedt, Juha Kankkunen, Mikko Tanner, Toini Tanner, Liisa Tanner, Eeva Jokinen, Aili Oksanen, Olli Tanner, Leena Tanner, Aila Puttonen, Risto Tanner, Tom Järvinen, Runo K. Kurko, Maa- ja metsätaloustuottajain keskusliitto MTK ry oraz MTK:n säätiö (przedstawiciel: K. Martinnen, asianajaja)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, Republika Finlandii
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie postanowienia Sądu Pierwszej Instancji z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie T-150/05 oddalającego skargę jako niedopuszczalną;
– dopuszczenie skargi wniesionej w sprawie T-150/05;
– rozstrzygnięcie w sprawie i uwzględnienie żądań stron, które wystąpiły przed Sądem Pierwszej Instancji jako skarżący, a tym samym uwzględnienie w całości skargi wniesionej w sprawie T-150/50;
– obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania przed Sądem Pierwszej Instancji i przed Trybunałem.
Zarzuty i główne argumenty
Sąd Pierwszej Instancji uznał, że decyzja Komisji 2005/101/WE(1) nie dotyczy skarżących "bezpośrednio" w rozumieniu art. 230 WE. Orzeczenie oddalające skargę jako niedopuszczalną jest wadliwe pod względem prawnym i powinno zostać uchylone z następujących powodów:
1. Bezpośrednie oddziaływanie na sytuację prawną.
Sąd dokonał błędnej interpretacji art. 6 dyrektywy Rady 92/43/EWG(2) z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, przyjmując, że decyzja Komisji nie miała bezpośrednich skutków prawnych dla skarżących. Skarżący uważają jednak, że decyzja ta oddziałuje bezpośrednio na ich sytuację prawną, ponieważ
i) ustanawia ostatecznie status obszaru chronionego dla danego terenu,
ii) nałożyła na właścicieli gruntów zakaz pogarszania stanu i
iii) wprowadziła obowiązek oceny planu lub przedsięwzięcia.
2. Automatyczne występowanie skutków bezpośrednich.
Sąd dokonał błędnej interpretacji art. 6, uznając, że decyzja Komisji wywiera skutki prawne tylko w przypadku przyjęcia przez państwo członkowskie środków znajdujących się w zakresie jego uprawnień dyskrecjonalnych. Zdaniem skarżących z decyzji Komisji wynikają jednak częściowo skutki prawne takie jak zakaz pogarszania stanu i obowiązek oceny planów i przedsięwzięć, które następują automatycznie bez jakichkolwiek działań wdrażających państwa członkowskiego.
3. Brak skutecznych środków ochrony prawnej.
W prawie wspólnotowym obowiązuje w postępowaniu administracyjnym i sądowym zasada postępowania kontradyktoryjnego. Zgodnie z tą zasadą strony powinny dysponować w praktyce prawem do wniesienia skargi lub innym skutecznym środkiem odwoławczym od decyzji. Gdyby skarżącym odmówiono prawa do wniesienia skargi, nie mieliby na żadnym etapie tego postępowania możliwości zakwestionowania decyzji władz, w wyniku której ich grunty zostały włączone do sieci Natura 2000 oraz nałożono na nich ograniczenia w postaci zakazu pogarszania stanu i obowiązku oceny. Chodzi tu o decyzję, która w sposób ostateczny nadaje danym terenem status obszarów Natury 2000.
______
(1) Dz.U. L 40, str. 1.
(2) Dz.U. L 206, str. 7.