Sprawa C-359/16: postępowanie karne przeciwko Ömerowi Altunowi, Abubekirowi Altunowi, Sedrettinowi Maksutogullariemu, Yunusowi Altunowi, Absa NV, M. Sedat BVBA, Alnur BVBA (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.123.3/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 kwietnia 2018 r.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 6 lutego 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Hof van Cassatie - Belgia) - postępowanie karne przeciwko Ömerowi Altunowi, Abubekirowi Altunowi, Sedrettinowi Maksutogullariemu, Yunusowi Altunowi, Absa NV, M. Sedat BVBA, Alnur BVBA

(Sprawa C-359/16) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Pracownicy migrujący - Zabezpieczenie społeczne - Właściwe ustawodawstwo - Rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 - Artykuł 14 pkt 1 lit. a) - Pracownicy delegowani - Rozporządzenie (EWG) nr 574/72 - Artykuł 11 ust. 1 lit. a) - Zaświadczenie E 101 - Moc dowodowa - Uzyskanie zaświadczenia lub powołanie się na zaświadczenie w sposób noszący znamiona oszustwa)

Język postępowania: niderlandzki

(2018/C 123/03)

(Dz.U.UE C z dnia 9 kwietnia 2018 r.)

Sąd odsyłający

Hof van Cassatie

Strony w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Ömer Altun, Abubekir Altun, Sedrettin Maksutogullari, Yunus Altun, Absa NV, M. Sedat BVBA, Alnur BVBA

przy udziale: Openbaar Ministerie

Sentencja

Wykładni art. 14 pkt 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem Rady (WE) nr 118/97 z dnia 2 grudnia 1996 r., zmienionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 631/2004 z dnia 31 marca 2004 r. oraz wykładni art. 11 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (EWG) nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia nr 1408/71, w brzmieniu zmienionym i uaktualnionym rozporządzeniem nr 118/97 należy dokonywać w ten sposób, że gdy instytucja państwa członkowskiego, do którego pracownicy zostali delegowani, wystąpiła do instytucji wydającej zaświadczenia E 101 z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie i wycofanie tych zaświadczeń w świetle dowodów uzyskanych w toku dochodzenia, które pozwalają stwierdzić, że wspomniane zaświadczenia zostały uzyskane lub powołano się na nie w sposób noszący znamiona oszustwa, a instytucja wydająca nie uwzględniła tych dowodów przy ponownym rozpatrzeniu zasadności wydania omawianych zaświadczeń, sąd krajowy może w postępowaniu przeciwko osobom podejrzanym o delegowanie pracowników na podstawie takich zaświadczeń nie uwzględnić ich w oparciu o wspomniane dowody, z poszanowaniem gwarancji prawa do rzetelnego procesu sądowego, które muszą zostać przyznane takim osobom, oraz stwierdzić istnienie takiego oszustwa.

¹ Dz.U. C 335 z 12.9.2016.