Sprawa C-337/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-217/11, Staelen/Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, wniesione w dniu 6 lipca 2015 r. przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.294.42

Akt nieoceniany

Wersja od: 7 września 2015 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (czwarta izba) wydanego w dniu 29 kwietnia 2015 r. w sprawie T-217/ 11, Staelen/Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich, wniesione w dniu 6 lipca 2015 r. przez Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich

(Sprawa C-337/15 P)

Język postępowania: francuski

(2015/C 294/54)

(Dz.U.UE C z dnia 7 września 2015 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Europejski Rzecznik Praw Obywatelskich (przedstawiciel: G. Grill, pełnomocnik)

Druga strona postępowania: Claire Staelen

Żądania wnoszącego odwołanie

Tytułem żądania głównego:

- uchylenie wyroku Sądu w sprawie T-217/11 w zakresie, w jakim, po pierwsze, Sąd stwierdził, że a) Rzecznik dopuścił się szeregu nieprawidłowości, stanowiących wystarczająco istotne naruszenie prawa Unii; b) krzywda została udowodniona; oraz c) między stwierdzonymi przez Sąd nieprawidłowościami a krzywdą istnieje związek przyczynowy; oraz po drugie, zasądził od Rzecznika zapłatę na rzecz C. Staelen zadośćuczynienia w wysokości 7 000 EUR;

- w przypadku uchylenia wyroku Sądu oddalenie skargi jako bezzasadnej; Tytułem żądania ewentualnego:

- w przypadku uchylenia wyroku Sądu przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania; oraz

- orzeczenie o kosztach na zasadzie słuszności.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania Rzecznik podnosi zarzuty dotyczące szeregu naruszeń prawa.

Po pierwsze, zdaniem Rzecznika Sąd naruszył prawo, uznając, że samo naruszenie obowiązku dochowania należytej staranności wystarczy, aby uznać, iż doszło do wystarczająco istotnego naruszenia norm prawnych. W ocenie Rzecznika owo stwierdzenie Sądu pozostaje w sprzeczności z orzecznictwem dotyczącym odpowiedzialności pozaumownej, które wymaga wykazania, że doszło do wystarczająco istotnego naruszenia norm prawnych przyznających prawa jednostkom i podkreśla, że decydującym kryterium pozwalającym na uznanie, że owa przesłanka została spełniona, jest oczywiste i istotne naruszenie przez daną instytucję granic przysługujących jej uprawnień dyskrecjonalnych. Sąd nie wziął pod uwagę szczególnego charakteru funkcji Rzecznika ani w szczególności tego, że w ramach prowadzonych dochodzeń przysługują mu bardzo szerokie uprawnienia dyskrecjonalne.

Po drugie, Rzecznik kwestionuje też ocenę Sądu, że przeświadczenie Rzecznika, iż wyjaśnienia udzielone mu przez instytucję w trakcie dochodzenia są przekonujące, nie zwalnia go z obowiązku upewnienia się, że okoliczności faktyczne, na których opierają się te wyjaśnienia, są prawdziwe, zwłaszcza wtedy, gdy wyjaśnienia te stanowią jedyną podstawę stwierdzenia przez niego braku niewłaściwego administrowania po stronie wspomnianej instytucji. Otóż w ocenie Rzecznika instytucje są obowiązane udzielać mu prawidłowych informacji, w związku z czym ma prawo opierać swoje wnioski na informacjach, które zostały mu udzielone, chyba że ma podstawy, aby wątpić w ich wiarygodność. Rzecznik uważa wobec tego, że nie miał żadnych powodów, aby obawiać się, że udzielone mu informacje nie są zgodne ze stanem faktycznym.

Po trzecie, chociaż Rzecznik podziela wniosek Sądu, że niektóre jego odpowiedzi zostały udzielone z naruszeniem rozsądnego terminu, nie zgadza się, że takie naruszenie prawa Unii można uznać za wystarczająco istotne. W rezultacie przesłanki odpowiedzialności pozaumownej Unii nie zostały spełnione.

Po czwarte, w ocenie Rzecznika Sąd naruszył prawo, w żaden sposób nie wyjaśniając powodów, dla których utratę przez C Staelen zaufania do jego urzędu uznał za krzywdę.

Po piąte wreszcie, Rzecznik kwestionuje istnienie związku przyczynowego między zarzucanymi mu nieprawidłowościami a utratą zaufania do jego urzędu przez C. Staelen.