Sprawa C-331/22: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado Contencioso-Administrativo no 17 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 17 maja 2022 r. - KT/Departamento de Justicia de la Generalitat de Catalunya

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2022.359.23/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 19 września 2022 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Juzgado Contencioso-Administrativo no 17 de Barcelona (Hiszpania) w dniu 17 maja 2022 r. - KT/Departamento de Justicia de la Generalitat de Catalunya

(Sprawa C-331/22)

Język postępowania: hiszpański

(2022/C 359/25)

(Dz.U.UE C z dnia 19 września 2022 r.)

Sąd odsyłający

Juzgado Contencioso-Administrativo n^o 17 de Barcelona

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: KT

Strona pozwana: Departamento de Justicia de la Generalitat de Catalunya

Pytania prejudycjalne

1) Ustawa 20/2021 przewiduje jako jedyną sankcję przeprowadzenie postępowań konkursowych wraz z odprawą przysługującą tylko osobom, wobec których dopuszczono się nadużycia, a które nie przejdą pomyślnie tych postępowań konkursowych. Czy ustawa ta narusza klauzulę 5 porozumienia ramowego zawartego w dyrektywie 99/70/WE ¹ , ponieważ nie przewiduje sankcji za nadużycia w stosunku do członków personelu tymczasowego w sektorze publicznym, którzy przeszli takie postępowania konkursowe, w przypadku gdy sankcja jest zawsze niezbędna, a pomyślne przejście takiego postępowania konkursowego nie jest sankcją spełniającą przesłanki określone w dyrektywie, jak orzekł Trybunał w postanowieniu z dnia 2 czerwca 2021 r. w sprawie C-103/19 ² ?

2) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie i w przypadku gdy ustawa 20/2021 nie przewiduje innych skutecznych środków stanowiących sankcję za nadużycie wynikające z wykorzystywania kolejnych umów na czas określony lub nadużycie wynikające z przedłużania umowy na czas określony, czy brak przepisów przewidujących przekształcenie kolejnych umów o pracę na czas określony lub stanowiącego nadużycie przedłużania umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony narusza klauzulę 5 porozumienia ramowego zawartego w dyrektywie 99/70/WE, jak orzekł Trybunał w postanowieniu z dnia 3 września 2020 r. w sprawie C-153/20 ³ ?

3) Tribunal Supremo (sąd najwyższy, Hiszpania) przyjął w swoich wyrokach nr 1425/2018 i 1426/2018 z dnia 26 września 2018 r. orzecznictwo potwierdzone w wyroku nr 1534/2021 z dnia 20 grudnia 2021 r., zgodnie z którym środek, który należy podjąć w sytuacji nadużycia wynikającego z wykorzystywania zatrudnienia na czas określony, może polegać po prostu na utrzymaniu zatrudnienia pracownika sektora publicznego, wobec którego dopuszczono się nadużycia wynikającego z wykorzystywania zatrudnienia na czas określony, do czasu, gdy organ administracji będący pracodawcą ustali, czy istnieje zapotrzebowanie strukturalne, i przeprowadzi odpowiednie postępowania konkursowe - w których będą mogli wziąć udział kandydaci, wobec których nie dopuszczono się wspomnianego nadużycia wynikającego z wykorzystywania zatrudnienia na czas określony - w celu obsadzenia stanowiska urzędnikami będącymi członkami stałego personelu. Czy orzecznictwo to jest sprzeczne z klauzulą 5 porozumienia ramowego zawartego w dyrektywie 99/70/WE, w przypadku gdy przeprowadzenie otwartego postępowania konkursowego i pomyślne przejście tego postępowania konkursowego nie jest sankcją spełniającą wymogi określone w dyrektywie, jak orzekł Trybunał w postanowieniu z dnia 2 czerwca 2021 r. w sprawie C-103/2019?

4) W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na poprzednie pytanie i w przypadku gdy orzecznictwo Tribunal Supremo (sądu najwyższego) nie przewiduje innych skutecznych środków stanowiących sankcję za nadużycie wynikające z wykorzystywania kolejnych umów na czas określony lub nadużycie wynikające z przedłużania umowy na czas określony, czy brak orzecznictwa przewidującego przekształcenie kolejnych umów o pracę na czas określony lub stanowiącego nadużycie przedłużania umowy na czas określony w umowę na czas nieokreślony narusza klauzulę 5 porozumienia ramowego zawartego w dyrektywie 99/70/WE, jak orzekł Trybunał w postanowieniu z dnia 3 września 2020 r. w sprawie C-153/20?

5) Jeżeli przepisy przyjęte w celu transpozycji klauzuli 5 porozumienia ramowego zawartego w dyrektywie 99/70/WE naruszają prawo wspólnotowe, ponieważ nie ustanawiają żadnej szczególnej sankcji, która zapewniałaby osiągnięcie celów tego aktu prawa wspólnotowego, i nie kładą kres niepewności sytuacji pracowników sektora publicznego.

Czy w takiej sytuacji krajowe organy sądowe powinny zdecydować o przekształceniu stanowiącego nadużycie stosunku pracy na czas określony w stosunek pracy na stałe inny niż stosunek pracy urzędnika, ale zapewniający osobie, wobec której dopuszczono się nadużycia, stabilność zatrudnienia, aby zapobiec pozostaniu tego nadużycia bez sankcji i podważeniu celów klauzuli 5 porozumienia, nawet jeśli przekształcenie to nie jest przewidziane w prawie krajowym, pod warunkiem że wspomniany stosunek pracy na czas określony został poprzedzony otwartym postępowaniem konkursowym na zasadach konkurencji z poszanowaniem zasad równości, kwalifikacji i umiejętności?

¹ Dyrektywa Rady 99/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotycząca Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców (UNICE), Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych (CEEP) oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych (ETUC) (Dz.U. 1999, L 175, s. 43).

² EU:C:2021:460.

³ EU:C:2020:760.