Sprawa C-320/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 11 czerwca 2009 r. w sprawie T-301/02 AEM przeciwko Komisji, wniesione w dniu 11 sierpnia 2009 r. przez A2A SpA, dawniej ASM Brescia SpA.
Dz.U.UE.C.2009.267.39
Akt nienormatywny(Sprawa C-320/09 P)
(2009/C 267/70)
(Dz.U.UE C z dnia 7 listopada 2009 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Wnosząca odwołanie: A2A SpA, dawniej ASM Brescia SpA (przedstawiciele: A. Giardina, A. Santa Maria, C. Croff i G. Pizzonia, adwokaci
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącej odwołanie
– uchylenie wyroku w sprawie T-301/02 ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego, a w szczególności art. 87 traktatu WE, a także ze względu na brak uzasadnienia, w zakresie, w jakim w wyroku tym uznano trzyletnie zwolnienie z podatku od osób prawnych za pomoc państwa;
– uchylenie wyroku ze względu na błędne i wewnętrznie sprzeczne zastosowanie prawa wspólnotowego w zakresie, w jakim w wyroku tym nie uznano trzyletniego zwolnienia z podatku od osób prawnych za pomoc istniejącą;
– uchylenie wyroku ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego w zakresie, w jakim w wyroku tym potwierdzono zgodność z prawem decyzji(1) zawierającej nakaz odzyskania pomocy, a w konsekwencji;
– stwierdzenie nieważności decyzji w części, w której uznano w niej, że przejściowy system służący zachowaniu ciągłości opodatkowania, obejmujący lokalne przedsiębiorstwa użyteczności publicznej z przewagą kapitału publicznego stanowi niezgodną z prawem i ze wspólnym rynkiem pomoc państwa (art. 2 decyzji) lub w części, w której akt ten nakazuje Włochom odzyskanie pomocy od jej beneficjentów (art. 3 decyzji);
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W ramach zarzutu pierwszego A2A S.p.A. zarzuca Sądowi naruszenie art. 87 ust. 1 WE, a także brak uzasadnienia w zakresie, w jakim w zaskarżonym wyroku uznano trzyletnie zwolnienie z podatku od osób prawnych za pomoc państwa. W szczególności skarżąca twierdzi, że w swej decyzji Komisja nie wykazała, jakoby w okolicznościach niniejszej sprawy zaistniały dwie przesłanki określone w art. 87 ust. 1 WE, a mianowicie zakłócenie konkurencji i wpływ na wewnątrzwspólnotową wymianę handlową. Sąd nie zbadał w prawidłowy sposób przesłanek, na podstawie których Komisja doszła do wniosku o istnieniu "pomocy", chociaż powinien to uczynić, w świetle sformułowanego w orzecznictwie wymogu przeprowadzenia "wyczerpującej" analizy.
W ramach zarzutu drugiego skarżąca posiłkowo zarzuca Sądowi naruszenie art. 88 WE, a także obowiązku uzasadnienia, a w związku z tym wnosi o uchylenie wyroku w zakresie, w jakim trzyletnie zwolnienie z podatku od osób prawnych uznano w nim za "nową pomoc". W szczególności Sąd zaprzeczył - powtarzając po prostu twierdzenia Komisji - że trzyletnie ulgi podatkowe przyznane komunalnym przedsiębiorstwom przekształconym w spółki akcyjne można uznać za "pomoc istniejącą". Przeciwny wniosek nasuwa się jednak po uwzględnieniu okoliczności, że kwestionowany system ulg podatkowych, wprowadzony przed wejściem w życie traktatu WE, miał zastosowanie także do przedsiębiorstw komunalnych, które były - jak sama przyznała Komisja - takimi samymi podmiotami gospodarczymi jak spółki w rozumieniu ustawy nr 142/90.
Wreszcie w ramach zarzutu trzeciego A2A wnosi posiłkowo o uchylenie wyroku ze względu na naruszenie prawa wspólnotowego i sformułowanych w nim zasad w zakresie, w jakim w wyroku tym potwierdzono zgodność z prawem zawartego w decyzji nakazu odzyskania pomocy. Według skarżącej wyrok należy uchylić ze względu na to, że wbrew wcześniejszemu orzecznictwu sądów wspólnotowych potwierdzono w nim zgodność z prawem zawartego w decyzji nakazu o charakterze ogólnym, a w istocie także całkowity brak uznania po stronie władz krajowych.
______
(1) Decyzja Komisji 2003/193/WE z dnia 5 czerwca 2002 w sprawie pomocy państwa w formie zwolnień podatkowych i pożyczek na preferencyjnych warunkach przyznanych przez Włochy na rzecz przedsiębiorstw użyteczności publicznej z przewagą kapitału publicznego (Dz.U. L 77, s. 21).