Sprawa C-319/09 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (ósma izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 11 czerwca 2009 r. w sprawie T-297/02 ACEA SpA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 11 sierpnia 2009 r. przez ACEA SpA.
Dz.U.UE.C.2009.267.38
Akt nienormatywny(Sprawa C-319/09 P)
(2009/C 267/69)
(Dz.U.UE C z dnia 7 listopada 2009 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Wnosząca odwołanie: ACEA SpA (przedstawiciele: L. Radicati di Brozolo, A. Giardina i T. Ubaldi, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich, ACSM Como SpA, AEM-Azienda Energetica Metropolitana Torino-SPA
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku wydanego w sprawie T-297/02 w zakresie, w jakim Sąd nie ocenił ujemnie braku zróżnicowanego badania różnych przypadków zastosowania trzyletniego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych i potwierdził ogólną i abstrakcyjną kwalifikację wspomnianego zwolnienia jako pomocy państwa;
– uchylenie wyroku w zakresie, w jakim Sąd nie uznał kwalifikacji trzyletniego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych jako pomocy istniejącej w rozumieniu art. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia Rady WE nr 659/1999(1);
– uchylenie wyroku w zakresie, w jakim Sąd potwierdził zgodność z prawem nakazu odzyskania pomocy przewidzianego w art. 3 decyzji(2);
– obciążenie Komisję kosztami poniesionymi przed sądami obu instancji.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty odwołania na poparcie swoich żądań.
Zarzut pierwszy opiera się na naruszeniu prawa przy stosowaniu art. 88 WE i rozporządzenia Rady WE nr 659/1999, jak i na braku uzasadnienia zaskarżonego wyroku, jeśli chodzi o brakujące zróżnicowane badanie różnych przypadków zastosowania trzyletniego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych, przewidzianego w art. 3 ust. 70 ustawy nr 549/1995, jak i w art. 66 ust. 14 dekretu z mocą ustawy nr 331/1993. Sąd naruszył, bowiem prawo i nie uzasadnił swojego orzeczenia w zakresie, w jakim nie ocenił ujemnie - w świetle szczególnych okoliczności sprawy i informacji, którymi dysponowała Komisja - abstrakcyjnego i niezupełnego charakteru dochodzenia oraz wniosków, do jakich doszła Komisja w zaskarżonej decyzji, co do różnych przypadków, w których zwolnienie z podatku miało zastosowanie.
Zarzut drugi opiera się na błędnym zastosowaniu przez Sąd art. 87 ust. 1 WE, jak i na braku uzasadnienia w zakresie, w jakim Sąd potwierdził ogólną i abstrakcyjną kwalifikację trzyletniego zwolnienia jako pomocy państwa. W szczególności Sąd nie zbadał prawidłowo okoliczności danej sprawy ani założeń, na których Komisja oparła kwalifikację omawianego środka jako pomocy, tak jak powinien był to zrobić, korzystając z przysługujących mu uprawnień w zakresie pełnej kontroli. Sąd potwierdził zatem decyzję Komisji, chociaż nie wykazano wystąpienia - przynajmniej co do niektórych sektorów, których dotyczy zwolnienie - dwóch przesłanek przewidzianych w art. 87 ust. 1 WE, a mianowicie: groźby zakłócenia konkurencji i wpływu na wymianę handlową między państwami członkowskimi.
Zarzut trzeci opiera się na niedostatku i wewnętrznej sprzeczności uzasadnienia, jak i na naruszeniu prawa przy dokonywaniu wykładni i przy zastosowaniu art. 88 ust. 1 WE i art. 1 lit b) ppkt (v) rozporządzenia Rady WE nr 659/1999, jeśli chodzi o uznanie trzyletniego zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych za nową pomoc. Sąd nie ocenił bowiem negatywnie faktu, że zwolnienie nie zostało uznane za pomoc istniejącą w rozumieniu art. 1 lit. b) ppkt (v) rozporządzenia Rady WE nr 659/1999, chociaż z kontekstu i z okoliczności sprawy wynikało, że uznanie za nową pomoc - przynajmniej co do niektórych sektorów, których dotyczy trzyletnie zwolnienie - nie było uzasadnione.
Zarzut czwarty opiera się na naruszeniu prawa i braku uzasadnienia, co się tyczy zgodności z prawem nakazu odzyskania pomocy przewidzianego w art. 3 zaskarżonej decyzji. Mając na względzie okoliczności sprawy, Sąd popełnił błąd, uznając, że nakaz odzyskania pomocy określony w sentencji decyzji miał maksymalny zakres i był całkowicie bezwarunkowy, podczas gdy rzeczona decyzja zawierała tylko abstrakcyjną, rodzajową i niepełną ocenę zwolnienia podatkowego.
______
(1) Rozporządzenie Rady WE nr 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).
(2) Decyzja Komisji 2003/193/WE z dnia 5 czerwca 2002 r. w sprawie pomocy państwa w formie zwolnień podatkowych i pożyczek na preferencyjnych warunkach przyznanych przez Włochy na rzecz przedsiębiorstw użyteczności publicznej z przewagą kapitału publicznego (Dz.U. 2003, L 77, s. 21).