Sprawa C-315/13: postępowanie karne przeciwko Edgardowi Jan De Clercq i innym (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.46.10/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 lutego 2015 r.

Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 3 grudnia 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank van eerste aanleg te Mechelen - Belgia) - postępowanie karne/Edgard Jan De Clercq i in.

(Sprawa C-315/13) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Swoboda świadczenia usług - Artykuły 56 TFUE i 57 TFUE - Dyrektywa 96/71/WE - Artykuł 3 ust. 1 i 10 - Dyrektywa 2006/123/WE - Artykuł 19 - Uregulowanie krajowe zobowiązujące osobę zatrudniającą delegowanych pracowników najemnych lub praktykantów do zgłoszenia tych osób, które nie mogą przedłożyć potwierdzenia otrzymania zgłoszenia, jakiego należało dokonać w państwie członkowskim przyjmującym przez ich pracodawcę prowadzącego działalność w innym państwie członkowskim - Sankcja karna)

(2015/C 046/12)

Język postępowania: niderlandzki

(Dz.U.UE C z dnia 9 lutego 2015 r.)

Sąd odsyłający

Rechtbank van eerste aanleg te Mechelen

Strony w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

Edgard Jan De Clercq, Emiel Amede Rosa De Clercq, Nancy Genevieve Wilhelmina Rottiers, Ermelinda Jozef Martha Tampère, Thermotec NV

Sentencja

Artykuły 56 TFUE i 57 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one uregulowaniu państwa członkowskiego, takiemu jak będące przedmiotem postępowania głównego, zgodnie z którym odbiorca usług świadczonych przez pracowników najemnych delegowanych przez usługodawcę prowadzącego działalność w innym państwie członkowskim jest zobowiązany do przekazania właściwym organom - przed rozpoczęciem zatrudnienia tych osób - ich danych identyfikacyjnych, jeżeli nie mogą one przedłożyć dowodu zgłoszenia, jakie ich pracodawca powinien był przekazać właściwym organom tego przyjmującego państwa członkowskiego przed rozpoczęciem rzeczonego świadczenia, jeżeli takie uregulowanie może być uzasadnione ochroną nadrzędnego względu interesu ogólnego, takiego jak ochrona pracowników lub zwalczanie nadużyć socjalnych, pod warunkiem, że jest bezsporne, iż jest ono odpowiednie do realizacji uzasadnionego celu lub celów, których osiągnięciu służy, i nie wykracza poza to, co jest konieczne do ich realizacji, czego ocena należy do sądu odsyłającego.

¹ Dz.U. C 252 z 31.8.2013.