Sprawa C-314/14: Sanoma Media Finland Oy - Nelonen Media v. Viestintävirasto (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.145.8

Akt nienormatywny

Wersja od: 25 kwietnia 2016 r.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 17 lutego 2016 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Korkein hallinto-oikeus - Finlandia) - Sanoma Media Finland Oy - Nelonen Media/Viestintävirasto

(Sprawa C-314/14) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2010/13/UE - Artykuł 19 ust. 1 - Oddzielenie reklamy telewizyjnej od audycji - Podzielony ekran - Artykuł 23 ust. 1 i 2 - Ograniczenie czasu nadawania telewizyjnych spotów reklamowych do 20 % godziny zegarowej - Ogłoszenia o sponsorowaniu - Inne odniesienia do sponsora - "Czarne sekundy")

Język postępowania: fiński

(2016/C 145/08)

(Dz.U.UE C z dnia 25 kwietnia 2016 r.)

Sąd odsyłający

Korkein hallinto-oikeus

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Sanoma Media Finland Oy - Nelonen Media

Strona pozwana: Viestintävirasto

Sentencja

1) Artykuł 19 ust. 1 dyrektywy 2010/13/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie istnieniu przepisów krajowych takich jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym, zezwalających na to, aby podzielonemu ekranowi, na którym pojawiają się napisy końcowe audycji telewizyjnej w jednej kolumnie, a lista zapowiedzi kolejnych audycji nadawcy w drugiej, w celu oddzielenia dobiegającej końca audycji od następującego po niej bloku reklamowego niekoniecznie towarzyszył występujący w tym samym czasie lub następujący po nim sygnał dźwiękowy lub wizualny, o ile tego rodzaju sposób oddzielenia samodzielnie spełnia wymogi określone w art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze tej dyrektywy, co powinien zbadać sąd odsyłający.

2) Artykuł 23 ust. 2 dyrektywy 2010/13 należy interpretować w ten sposób, że oznaczenia dotyczące sponsorowania zamieszczane w audycjach innych niż audycja sponsorowana, takich jak te rozpatrywane w postępowaniu głównym, należy wliczać do limitu czasu nadawania reklam na godzinę zegarową określonego w art. 23 ust. 1 tej dyrektywy.

3) Artykuł 23 ust. 1 dyrektywy 2010/13 należy interpretować w ten sposób, że jeśli państwo członkowskie nie skorzystało z uprawnienia do ustanowienia bardziej rygorystycznej normy niż ta określona w tym przepisie, to nie tylko artykuł ten nie stoi na przeszkodzie temu, by "czarne sekundy", wplatane między poszczególne spoty telewizyjnego bloku reklamowego lub między ten blok a następującą po nim audycję, były wliczane do ustalonego w tym przepisie limitu czasu nadawania reklamy telewizyjnej wynoszącego 20 % na godzinę zegarową, lecz wręcz nakazuje je do niego wliczać.

¹ Dz.U. C 292 z 1.9.2014.