Sprawa C-313/02: Nicole Wippel v. Peek & Cloppenburg GmbH & Co. KG (orzeczenie wstępne).
Dz.U.UE.C.2004.300.11/1
Akt nienormatywnyWYROK TRYBUNAŁU
z dnia 12 października 2004 r.
w sprawie C-313/02 (wniosek Oberster Gerichtshof o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Nicole Wippel przeciwko Peek & Cloppenburg GmbH & Co. KG(1)
(Dyrektywa 97/81/WE - Dyrektywa 76/207/EWG - Polityka społeczna - Równość traktowania pracowników zatrudnionych w niepełnym i pełnym wymiarze godzin - Równość traktowania pracowników płci męskiej i żeńskiej - Wymiar i organizacja czasu pracy)
(2004/C 300/21)
(Język postępowania: niemiecki)
(Tłumaczenie robocze; tłumaczenie ostateczne zostanie opublikowane w "Zbiorze Orzeczeń Trybunału")
(Dz.U.UE C z dnia 4 grudnia 2004 r.)
W sprawie C-313/02, mającej za przedmiot wniosek, złożony przez Oberster Gerichtshof (Austria), na skutek postanowienia z dnia 8 sierpnia 2002 r., wpisany do rejestru dnia 5 września 2002 r., o wydanie, na mocy art. 234 WE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym w ramach sporu zawisłego przed tym sądem między Nicole Wippel a Peek & Cloppenburg GmbH & Co. KG, Trybunał (wielka izba), w składzie: V. Skouris, prezes izby, P. Jann, C.W.A. Timmermans, A. Rosas, R. Silva de Lapuerta i K. Lenaerts, prezesi izb, J.-P. Puissochet, R. Schintgen, F. Macken (sprawozdawca), J.N. Cunha Rodrigues i K. Schiemann, sędziowie, rzecznik generalny J. Kokott, sekretarz: M.-F. Contet, wydał w dniu 12 października 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:
1) Pracownik będący stroną umowy o pracę, która stanowi - jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie - że wymiar i organizacja czasu pracy zależą od nadarzającej się ilości pracy i są określane za obopólną zgodą stron dla każdego przypadku z osobna, jest objęty zakresem dyrektywy Rady 76/207/EWG z dnia 9 lutego 1976 r. w sprawie wprowadzenia w życie zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn w zakresie dostępu do zatrudnienia, kształcenia i awansu zawodowego oraz warunków pracy.
Pracownik ten objęty jest również zakresem Porozumienia ramowego, które stanowi załącznik do dyrektywy Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej Porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez Europejską Unię Konfederacji Przemysłowych i Pracodawców/UNICE/, Europejskie Centrum Przedsiębiorstw Publicznych /CEEP/ oraz Europejską Konfederację Związków Zawodowych /ETUC/, jeżeli:
– jest stroną umowy o pracę lub pozostaje w stosunku pracy zgodnie z definicją określoną przez ustawę, układ zbiorowy pracy lub praktykę obowiązującą w tym zakresie w każdym Państwie Członkowskim,
– jest pracownikiem, którego normalna liczba godzin pracy, obliczona według średniej tygodniowej lub na podstawie średniej z okresu zatrudnienia wynoszącego maksymalnie jeden rok, jest mniejsza niż normalna liczba godzin pracy w przypadku porównywalnego pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze godzin, w rozumieniu Klauzuli 3 par. 2 tego Porozumienia ramowego oraz
– jeśli chodzi o pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze godzin, którzy pracują dorywczo, Państwo Członkowskie nie wyłączyło tych pracowników, na mocy Klauzuli 2 ust. 2 tego Porozumienia ramowego, całkowicie lub częściowo spod warunków tego Porozumienia.
2) Klauzulę 4 Porozumienia ramowego, stanowiącego załącznik do dyrektywy 97/81 oraz art. 2 ust. 1 i art. 5 ust 1 dyrektywy 76/207 należy interpretować w ten sposób, że:
– nie sprzeciwiają się one przepisowi, takiemu jak art. 3 Arbeitszeitgesetz (ustawa o czasie pracy), który ustala maksymalny wymiar czasu pracy, wynoszący, zasadniczo, 40 godzin tygodniowo i 8 godzin na dobę i który w związku z tym reguluje wymiar i organizację czasu pracy zarówno w odniesieniu do pracowników zatrudnionych w pełnym, jak i w niepełnym wymiarze godzin;
– w sytuacji, w której wszystkie umowy o pracę innych pracowników danego przedsiębiorstwa ustalają wymiar tygodniowego czasu pracy i organizację czasu pracy, przepisy te nie stoją na przeszkodzie zawieraniu takich umów o pracę w niepełnym wymiarze godzin z pracownikami tego samego przedsiębiorstwa, jak umowa będąca przedmiotem sporu w sprawie głównej, na mocy których wymiar tygodniowego czasu pracy i organizacja czasu pracy nie są ustalone, lecz zależą od ilości pracy do wykonania i są określane dla każdego przypadku z osobna, przy czym pracownicy mogą przyjąć tę pracę lub odmówić jej przyjęcia.
______
(1) Dz.U. C 289 z 23.11.2002.