Sprawa C-312/10: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Landesarbeitsgericht Köln (Niemcy) w dniu 29 czerwca 2010 r. - Land Nordrhein-Westfalen przeciwko Melanie Klinz.
Dz.U.UE.C.2010.274.3
Akt nienormatywny(Sprawa C-312/10)
(2010/C 274/04)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 9 października 2010 r.)
Sąd krajowy
Landesarbeitsgericht Köln
Strony w postępowaniu przed sądem krajowym
Strona skarżąca: Land Nordrhein-Westfalen
Strona pozwana: Melanie Klinz
Pytania prejudycjalne
Pytanie pierwsze
a) Czy cel klauzuli 5 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony w załączniku do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r.(1) sprzeciwia się w poszczególnym przypadku, w ramach oceny prawnej, uzasadnieniu zawarcia kolejnej umowy o pracę na czas określony obiektywnymi powodami w rozumieniu klauzuli 5 pkt 1 lit. a) porozumienia ramowego wyłącznie na podstawie sytuacji występującej w momencie zawarcia tej kolejnej umowy, bez uwzględnienia liczby umów zawartych na czas określony poprzedzających tę umowę, albo
b) Czy cel klauzuli 5 pkt 1 lit. a) porozumienia ramowego, polegający na zapobieganiu nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę zawieranych na czas określony, nakazuje stawianie "obiektywnym powodom" tym wyższych wymagań, im większa liczba umów o pracę zawartych na czas określony poprzedza umowę obecnie badaną lub im dłużej dany pracownik był już wcześniej zatrudniony na podstawie kolejnych umów o pracę zawartych na czas określony?
Pytanie drugie
Czy klauzula 5 pkt 1 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony sprzeciwia się stosowaniu przepisu krajowego takiego, jak § 14 ust. 1 zdanie drugie pkt 7 Gesetz über Teilzeitarbeit und befristete Arbeitsverträge (ustawy o pracy w niepełnym wymiarze czasu oraz o umowach o pracę zawieranych na czas określony, zwanej dalej "TzBfG"), który kolejne umowy o pracę zawierane na czas określony jedynie w służbie publicznej uzasadnia "obiektywnymi powodami" polegającymi na tym, że pracownik wynagradzany jest ze środków budżetowych przeznaczonych w prawie budżetowym na zatrudnienie na czas określony, podczas gdy w przypadku pracodawców w sektorze prywatnym tego rodzaju względy ekonomiczne nie są uznawane za "obiektywny powód"?
Pytanie trzecie
a) Czy wymieniony w pytaniu drugim przepis dotyczący umów o pracę zawieranych na czas określony (w niniejszej sprawie § 14 ust. 1 zdanie drugie pkt 7 TzBfG) jest zgodny z porozumieniem ramowym w sytuacji, gdy przepis budżetowy, do którego odsyła § 14 ust. 1 zdanie drugie pkt 7 TzBfG, wskazuje w sposób wystarczająco konkretny cele tego ograniczenia w czasie umowy o pracę, dotyczące w szczególności rozpatrywanej działalności i warunków jej wykonywania (zob. wyrok Trybunału z dnia 4 lipca 2006 r. w sprawie C-212/04 Adeneler, pkt 2 streszczenia)?
W przypadku udzielenia na pytanie trzecie a) odpowiedzi twierdzącej:
b) Czy wskazanie celów jest wystarczająco konkretne, jeśli ustawa budżetowa, jak w niniejszej sprawie § 7 ust. 3 ustawy budżetowej Nadrenii Północnej-Westfalii, stanowi jedynie, że środki budżetowe przeznaczone są na działalność na czas określony jako "personel tymczasowy"?
W przypadku udzielenia na pytanie 3 b) odpowiedzi twierdzącej:
c) Czy dotyczy to także sytuacji, w której działalność "personelu tymczasowego" w tym rozumieniu nie obejmuje wyłącznie działalności służącej albo do pokrycia przejścio-wego wzrostu zapotrzebowania na pracę albo zastąpienia przejściowej nieobecności stałego personelu, lecz jeśli pojęcie "personel tymczasowy" obejmuje również sytuację, w której pracownik wynagradzany jest ze środków budżetowych dostępnych ze względu na przejściową nieobecność w tym samym miejscu pracy stałego personelu, chociaż "personel tymczasowy" zajmuje się działalnością zaspokajającą stałe potrzeby pracodawcy, która nie wykazuje merytorycznego związku z działalnością nieobecnego stałego personelu, albo
d) Czy wykładnia pojęcia "personel tymczasowy", opisana w pytaniu trzecim c), jest niezgodna z celem Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, polegającym na zapobieganiu nadużyciom wynikającym z wykorzystywania kolejnych umów o pracę zawieranych na czas określony oraz z zasadą sformułowaną w sprawie Angelidaki (wyrok Trybunału z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawach połączonych od C-378/07 do C-380/07, pkt 2 streszczenia), że klauzula 5 pkt 1 a) Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony sprzeciwia się przepisowi krajowemu, który uważa "zawieranie kolejnych umów o pracę na czas określony w sektorze publicznym za uzasadnione przez ››obiektywne powody‹‹ w rozumieniu tej klauzuli z tego tylko powodu, że umowy te są oparte na przepisach prawnych zezwalających na ponowne zawieranie umów dla zaspokojenia pewnych potrzeb tymczasowych, podczas gdy w rzeczywistości potrzeby te są zwyczajne i stałe"?
Pytanie czwarte
Czy państwo członkowskie narusza klauzulę 8 pkt 3 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, jeśli ustanawia w ustawie transponującej dyrektywę 1999/70/WE do krajowego porządku prawnego ogólnie dla całej służby publicznej wynikający z prawa budżetowego powód zawarcia umowy o pracę na czas określony taki jak opisany w pytaniu drugim, który w prawie krajowym przed wydaniem dyrektywy 1999/70/WE w porównywalnej formie dotyczył jedynie niewielkiej części służby publicznej (szkolnictwa wyższego)? Czy takie naruszenie prowadzi do tego, że przepis krajowy nie może już być stosowany?
______
(1) Dz.U. L 175 z 10.7.1999, s. 43