Sprawa C-311/12: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeitsgericht Nienburg (Niemcy) w dniu 27 czerwca 2012 r. - Heinz Kassner przeciwko Mittelweser-Tiefbau GmbH & Co. KG.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.287.19/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 22 września 2012 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Arbeitsgericht Nienburg (Niemcy) w dniu 27 czerwca 2012 r. - Heinz Kassner przeciwko Mittelweser-Tiefbau GmbH & Co. KG

(Sprawa C-311/12)

(2012/C 287/36)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 22 września 2012 r.)

Sąd krajowy

Arbeitsgericht Nienburg

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Heinz Kassner

Strona pozwana: Mittelweser-Tiefbau GmbH & Co. KG

Pytania prejudycjalne

1) Czy art. 31 Karty praw podstawowych UE i art. 7 ust 1 dyrektywy 2003/88/WE⁽¹⁾ należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom ustawy krajowej, zgodnie z którymi w niektórych sektorach minimalny okres corocznego urlopu w wymiarze czterech tygodni może zostać skrócony na mocy postanowień układu zbiorowego?

2) Czy art. 31 Karty praw podstawowych UE i art. 7 ust 1 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom ustawy krajowej, zgodnie z którymi postanowienia układu zbiorowego mogą przewidywać, iż obniżenie wynagrodzenia, następujące w okresie rozliczeniowym w wyniku zatrudnienia w skróconym wymiarze czasu pracy, braku pracy albo niezawinionej nieobecności w miejscu pracy, wpływa na obliczenie wynagrodzenia za urlop w taki sposób, że pracownik za minimalny okres corocznego urlopu w wymiarze czterech tygodni nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia lub po zakończeniu stosunku pracy nie otrzymuje żadnego ekwiwalentu pieniężnego za urlop?

3) W przypadku udzielenia na pytanie drugie odpowiedzi twierdzącej: czy art. 31 Karty praw podstawowych UE i art. 7 ust 1 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom ustawy krajowej, zgodnie z którymi postanowienia układu zbiorowego mogą przewidywać, iż obniżenie wynagrodzenia, następujące w okresie rozliczeniowym w wyniku zatrudnienia w skróconym wymiarze czasu pracy, braku pracy albo niezawinionej nieobecności w miejscu pracy, wpływa na obliczenie wynagrodzenia za urlop w taki sposób, że pracownik za minimalny okres corocznego urlopu w wymiarze czterech tygodni otrzymuje niższe wynagrodzenie lub po zakończeniu stosunku pracy otrzymuje niższy ekwiwalent pieniężny za urlop niż uzyskałby, gdyby obliczenie wynagrodzenia za urlop było oparte na przeciętnym wynagrodzeniu za pracę, które pracownik otrzymałby w tym okresie rozliczeniowym bez obniżenia wynagrodzenia? Jeśli tak, to jaki udział procentowy w odniesieniu do nieobniżonego wynagrodzenia pracownika może maksymalnie stanowić dopuszczone przez ustawodawstwo krajowe obniżenie w drodze układu zbiorowego wynagrodzenia za urlop w wyniku zatrudnienia w skróconym wymiarze czasu pracy, braku pracy albo niezawinionej nieobecności w miejscu pracy w danym okresie rozliczeniowym, aby można było przyjąć zgodną z prawem Unii wykładnię przepisów krajowych?

4) Czy art. 31 Karty praw podstawowych UE i art. 7 ust 1 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowego układu zbiorowego, zgodnie z którym prawo do urlopu nie przysługuje za takie okresy w roku, w których niezdolny do pracy z powodu choroby pracownik nie pobierał wynagrodzenia ani zasiłku chorobowego czy wypadkowego, o ile skutkuje to prawem pracownika do mniej niż czterech tygodni corocznego urlopu?

5) Czy art. 31 Karty praw podstawowych UE i art. 7 ust 1 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowego układu zbiorowego, zgodnie z którym prawo do wynagrodzenia za urlop lub po zakończeniu stosunku pracy prawo do ekwiwalentu pieniężnego za urlop nie przysługuje w latach, w których w wyniku braku pracy albo niezawinionej nieobecności w miejscu pracy, w szczególności z powodu choroby, w rzeczywistości pracownik nie pobierał żadnego wynagrodzenia brutto?

6) Czy art. 31 Karty praw podstawowych UE i art. 7 ust 1 dyrektywy 2003/88/WE należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie uregulowaniu krajowego układu zbiorowego, zgodnie z którym prawa do urlopu oraz do wynagrodzenia za urlop wygasają z końcem roku kalendarzowego, następującego po roku powstania prawa do urlopu w taki sposób, że dla pracownika niezdolnego do pracy w kilku kolejnych okresach rozliczeniowych zostaje ograniczona możliwość kumulowania prawa do corocznego płatnego urlopu? Jeśli tak, to czy prawo Unii zostaje lepiej i bardziej skutecznie zrealizowane w prawie krajowym, jeśli takie postanowienie układu zbiorowego pozostaje całkowicie niezastosowane, czy wtedy, gdy postanowienie to zostaje rozwinięte w drodze wykładni zgodnej z prawem Unii w taki sposób, że zamiast okresu rocznego obowiązuje określony dłuższy okres?

7) W przypadku udzielenia na jedno lub więcej pytań od pierwszego do piątego odpowiedzi twierdzącej: czy ogólna unijnoprawna zasada pewności prawa oraz zakaz działania prawa wstecz nakazują ograniczenie w czasie ze skutkiem wobec wszystkich zainteresowanych możliwości powołania się na wykładnię, którą Trybunał w orzeczeniu prejudycjalnym wydanym w niniejszym postępowaniu nada postanowieniom art. 31 Karty praw podstawowych UE i art. 7 ust 1 dyrektywy 2003/88/WE, ponieważ krajowe orzecznictwo sądów najwyższych orzekło wcześniej, że odpowiednie krajowe przepisy ustawowe i postanowienia układu zbiorowego nie mogą podlegać wykładni zgodnej z prawem Unii? W przypadku udzielenia przez Trybunał odpowiedzi przeczącej na to pytanie: czy zgodna z prawem Unii jest sytuacja, w której sądy krajowe na podstawie prawa krajowego przyznają pracodawcom, którzy spodziewali się utrzymania krajowego orzecznictwa sądów najwyższych, ochronę uzasadnionych oczekiwań, czy też zapewnienie ochrony uzasadnionych oczekiwań jest zastrzeżone dla Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej?

______

⁽¹⁾ Dyrektywa 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy, Dz.U. L 299, s. 9.