Sprawa C-302/05: Skarga wniesiona w dniu 28 lipca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej.
Dz.U.UE.C.2005.229.10/1
Akt nienormatywny(Sprawa C-302/05)
(2005/C 229/20)
(Język postępowania: włoski)
(Dz.U.UE C z dnia 17 września 2005 r.)
W dniu 28 lipca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez B. Schimę i D. Recchię, członków Służby Prawnej Komisji, z adresem do doręczeń w Luksemburgu, przeciwko Republice Włoskiej.
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
1) stwierdzenie, że stanowiąc, iż celem powołania się wobec wierzycieli kupującego na klauzulę dotyczącą zachowania prawa własności, klauzula ta powinna zostać potwierdzona w poszczególnych fakturach za kolejne dostawy, opatrzonych datą pewną poprzedzającą ustanowienie zastawu i zaksięgowanych zgodnie z przepisami prawa, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 4 ust. 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/35/WE(1) z dnia 29 czerwca 2000 r. w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych.
2) obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
W celu umożliwienia zachowania własności towarów aż do chwili uiszczenia całkowitej zapłaty art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/35/WE stanowi, że sprzedawca i kupujący umawiają się co do powyższego przed dostawą towarów będących przedmiotem transakcji handlowej.
Artykuł 11 ust. 3 decreto legislativo nr 231/2002 (dekret ten stanowi środek transpozycji dyrektywy 2000/35/WE do włoskiego porządku prawnego) przewiduje, że klauzula dotyczącą zachowania prawa własności jest skuteczna wobec wierzycieli kupującego wyłącznie wtedy, gdy klauzula taka zostanie potwierdzona w poszczególnych fakturach za kolejne dostawy, opatrzonych datą pewną poprzedzającą ustanowienie zastawu i zaksięgowanych zgodnie z przepisami prawa.
Skuteczność wobec wierzycieli kupującego jest podstawowym elementem klauzuli zastrzeżenia przeniesienia prawa własności. Regulacja przewidziana w art. 11 ust. 3 decreto nr 231/2002 nakłada na sprzedającego szereg dodatkowych obowiązków w porównaniu z obowiązkami przewidzianymi w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/35/WE. Komisja stwierdza zatem, że regulacja ta jest sprzeczna z art. 4 ust. 1 dyrektywy 2000/35/WE.
______
(1) Dz.U. L 200 z 8.8.2000, str. 35.