Sprawa C-301/19 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 lutego 2019 r. w sprawie T-201/17, Printeos/Komisja, wniesione w dniu 11 kwietnia 2019 r. przez Komisję Europejską.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.238.8/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 15 lipca 2019 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 12 lutego 2019 r. w sprawie T-201/17, Printeos/Komisja, wniesione w dniu 11 kwietnia 2019 r. przez Komisję Europejską

(Sprawa C-301/19 P)

Język postępowania: hiszpański

(2019/C 238/11)

(Dz.U.UE C z dnia 15 lipca 2019 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: F. Dinthilac, P. Rossi i F. Jimeno Fernández, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Printeos, S.A.

Żądania wnoszącej odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

- uchylenie wyroku wydanego przez Sąd w dniu 12 lutego 2019 r. w sprawie T-201/17, Printeos/Komisja Europejska;

- wydając rozstrzygnięcie co do istoty,

- oddalenie w całości jako bezzasadnego żądania w przedmiocie odszkodowania wniesionego na podstawie art. 266 akapit drugi TFUE oraz na podstawie art. 268 i 340 TFUE, jak również art. 41 ust. 3 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

- oddalenie jako bezzasadnego zarzutu nieważności art. 90 ust. 4 lit. a) rozporządzenia nr 1268/2012 ¹ ;

- uznanie za niedopuszczalne czy też, tytułem ewentualnym, za bezzasadne żądanie stwierdzenia nieważności pisma z dnia 26 stycznia 2017 r.;

- obciążenie spółki Printeos S.A. kosztami postępowania w obu instancjach.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi, że Sąd dopuścił się w zaskarżonym wyroku naruszenia prawa odnośnie do następujących kwestii:

- zarzut pierwszy: Sąd naruszył przysługujące Komisji prawo do obrony i uchybił zasadom proceduralnym, z naruszeniem zasady ne ultra petita, ze względu na to, że w nieuzasadniony sposób zmienił przedmiot i istotę sporu, po wezwaniu skarżącej do zmiany w trakcie rozprawy kwalifikacji prawnej interesów, na które powoływała się ona w swej początkowej skardze;

- zarzut drugi: Sąd dokonał błędnej wykładni art. 266 TFUE, stwierdzając, że przepis ten nakłada na Komisję w przypadku stwierdzenia nieważności decyzji nakładającej grzywnę lub inną karę pieniężną bezwarunkowy wymóg wypłaty odsetek za zwłokę ze skutkiem wstecznym, począwszy od daty dokonania tymczasowej płatności;

- zarzut trzeci: Sąd dopuścił się naruszenia prawa, dokonując wykładni art. 266 TFUE w świetle wyroków IPK ² , Corus ³  i postanowienia Holcim ⁴ , nie biorąc pod uwagę nowych ram prawnych mających zastosowanie do kar nakładanych w dziedzinie konkurencji;

- zarzut czwarty: Sąd dopuścił się naruszenia prawa, twierdząc, że ustanowione w orzecznictwie wymogi dotyczące dochodzenia należności na zasadzie odpowiedzialności pozaumownej zostały w rozpatrywanym przezeń przypadku spełnione;

- zarzut piąty: Sąd naruszył zasady legalności i pewności prawa, nie stosując w rozpatrywanym przezeń przypadku art. 90 rozporządzenia delegowanego nr 1286/2012 pomimo ostatecznego charakteru wydanego uprzednio rozstrzygnięcia, które to właśnie przewidywało.

¹ Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 1268/2012 z dnia 29 października 2012 r. w sprawie zasad stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) nr 966/2012 w sprawie zasad finansowych mających zastosowanie do budżetu ogólnego Unii (Dz.U. 2012, L 362, s. 1).

² Wyrok z dnia 12 lutego 2015 r., Komisja/IPK International (C-366/13 P, EU:C:2014:2170).

³ Wyrok z dnia 10 października 2001 r., Corus/Komisja (T-171/99, EU:T:2001:249).

⁴ Postanowienie z dnia 4 maja 2005 r., Holcim/Komisja (T-86/03, EU:T:2005:157).