Sprawa C-296/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 16 marca 2016 r. w sprawie T-100/15, Dextro Energy GmbH & Co. KG/Komisja Europejska, wniesione w dniu 25 maja 2016 r. przez Dextro Energy GmbH & Co. KG.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.287.14

Akt nieoceniany

Wersja od: 8 sierpnia 2016 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 16 marca 2016 r. w sprawie T-100/15, Dextro Energy GmbH & Co. KG/Komisja Europejska, wniesione w dniu 25 maja 2016 r. przez Dextro Energy GmbH & Co. KG

(Sprawa C-296/16 P)

Język postępowania: niemiecki

(2016/C 287/18)

(Dz.U.UE C z dnia 8 sierpnia 2016 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Dextro Energy GmbH & Co. KG (przedstawiciele: M. Hagenmeyer i T. Teufer, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącej odwołanie

- Uchylenie w całości wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 marca 2016 r. w sprawie T-100/15.

Na wypadek, gdyby stwierdzono, że odwołanie jest uzasadnione, wnosi się o uwzględnienie w pełnym zakresie żądań podniesionych w pierwszej instancji, a mianowicie:

1. żądanie stwierdzenia nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2015/8 ¹ z dnia 6 stycznia 2015 r. w sprawie odmowy udzielenia zezwolenia na niektóre oświadczenia zdrowotne dotyczące żywności inne niż odnoszące się do zmniejszenia ryzyka choroby oraz rozwoju i zdrowia dzieci;

2. obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie w pierwszej kolejności zarzuca niewłaściwą skalę oceny dokonanej przez Sąd:

Sąd poprzez swoją ocenę, że w ramach "wysoce złożonych, naukowych i technicznych okoliczności faktycznych" wykonywanie uprawnień dyskrecjonalnych przez pozwaną podlega jedynie kontroli co do ich przekroczenia, od samego początku zrezygnował w szerokim zakresie z kontroli swobody uznania, który to właśnie zakres powinien zostać ujęty przez Sąd i Trybunał. Sąd i Trybunał nie są ograniczeni w ramach orzekania do zwyczajnej kontroli wykonywania swobodnego uznania przez pozwaną. Sądowej kontroli może i powinno podlegać raczej kwestia, czy pozwana właściwie zinterpretowała zalecenia prawodawcy europejskiego w art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 i przy tym właściwie skorzystała z przysługującego jej swobodnego uznania. W ramach sądowej kontroli należy uwzględnić również każdą formę błędnego korzystania ze swobodnego uznania. To nie nastąpiło z uwagi na błędne wyważenie i ocenę "innych wysoce złożonych okoliczności faktycznych o charakterze naukowym i technicznym.

Ponadto skarżąca zarzuca naruszenie art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 i opiera się na trzech podstawach zarzutu:

Po pierwsze, odmowa wydania zezwolenia na sporne oświadczenia zdrowotne opiera się na przekroczeniu swobody uznania pozwanej. Wynika to w pierwszej kolejności z przewidzianej w art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 hierarchii istotnych uzasadnionych czynników. Nie każde uwzględnienie uzasadnionego i istotnego czynnika nie może także uzasadniać odmowy zezwolenia na użycie rzeczowo trafnych i naukowo dostatecznie potwierdzonych oświadczeń zdrowotnych. Zdaniem skarżącej nie muszą one na podstawie motywu 17 rozporządzenia stanowić "podstawowego" aspektu dla wydania zezwolenia. Jako "główny aspekt" w przypadku oświadczeń zdrowotnych powinno stanowić "brane pod uwagę [...] potwierdzenie naukowe". Ta ocena znalazła również odzwierciedlenie w art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006. W tym miejscu przytoczone zostało stanowisko władz.

Po drugie, pozwana z tego względu błędnie skorzystała z przysługującego jej na podstawie art. 18 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1924/2006 swobodnego uznania, ponieważ niesłusznie wyszła z założenia, iż oświadczenie skarżącej mogą "wysłać konsumentom sprzeczny i mylący sygnał" Wskazówka odnośnie do udowodnionego działania glukozy nie oznacza ani, że należy cukier spożywać albo w ogóle spożywać w większych ilościach, ani że brak jest zaleceń ze strony podmiotów trzecich co do ograniczenia spożycia cukru. Z tego względu nie można mówić o sprzeczności, w szczególności w zakresie, w jakim chodzi o oświadczenia konkretnych zdrowych, aktywnych i wytrenowanych na wysiłek kobiet i mężczyzn.

Po trzecie, dalsze przekroczenie swobody uznania przez pozwaną w ramach art. 18 ust. 4 rozporządzenia WE nr 1924/ 2006 wynika stąd, że niesłusznie wyszła ona z założenia, iż oświadczenia skarżącej są wieloznaczne i mylące. Dla zmylenia przeciętnego racjonalnego konsumenta, oświadczenia zdrowotne skarżącej muszą właściwe dla osiągnięcia celu w postaci oszukania. Tak właśnie nie jest w niniejszej sprawie.

Następnie, wnosząca odwołanie zarzuca naruszenie zasady proporcjonalności:

Odmowa wydania zezwolenia przez pozwaną na użycie objętych wnioskiem oświadczeń zdrowotnych stanowi naruszenie zasady proporcjonalności. Pozwana jako instytucja Unii Europejskiej jest w ramach swojego wykonywania uprawnień dyskrecjonalnych związana zasadą proporcjonalności w rozumieniu art. 5 ust. 4 akapit drugi TUE. Jeżeli ogólnie przyjęte zasady żywienia i zdrowia stanowią jedyną podstawę do odmowy wydania zezwolenia na oświadczenia zdrowotne skarżącej bez dostatecznego uwzględnienia konkretnych okoliczności danego przypadku, to wówczas w ten sposób dochodzi do naruszenia zasady proporcjonalności. Bowiem zasady ogólne w konkretnym przypadku nie uzasadniałyby konieczności oddalenia wniosków skarżącej, lecz w każdym razie sugerowałyby szczególne warunki użycia i etykietowania jako łagodniejszy środek. Ponadto istotne znaczenie odgrywa fakt, że także z punktu widzenia zasad żywienia i zdrowia spowodowany całkowity zakaz rzeczowo trafnych i naukowo dostatecznie potwierdzonych oświadczeń zdrowotnych nie stanowi proporcjonalnego środka w celu osiągnięcia wysokiego poziomu ochrony konsumentów.

Wreszcie, wnosząca zarzuca naruszenie zasady równego traktowania:

Odmowa wydania zezwolenia na objęte wnioskiem oświadczenia zdrowotne stanowi w równie oczywistym stopniu naruszenie zasady równości. Pozwana w kwestii dopuszczenia postępuje w porównywalnych przypadkach w sposób odmienny, mimo że nie zachodzą jakiekolwiek rzeczowe podstawy dla nierównego traktowania.

¹ Dz.U. L 3, s. 6.