Sprawa C-290/18: Skarga wniesiona w dniu 26 kwietnia 2018 r. - Komisja Europejska / Republika Portugalska.
Dz.U.UE.C.2018.249.14
Akt nieocenianySkarga wniesiona w dniu 26 kwietnia 2018 r. - Komisja Europejska / Republika Portugalska
(Sprawa C-290/18)
(2018/C 249/20)
(Dz.U.UE C z dnia 16 lipca 2018 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: P. Costa de Oliveira i C. Hermes, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Portugalska
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
Zarzuty i główne argumenty
Zgodnie z art. 4 ust. 4 dyrektywy 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory, Republika Portugalska powinna była wyznaczyć jako specjalne obszary ochrony 7 terenów atlantyckiego regionu biogeograficznego mających znaczenie dla Wspólnoty, uznanych w decyzji Komisji 2004/813/WE z dnia 7 grudnia 2004 r. i 54 tereny śródziemnomorskiego regionu biogeograficznego, mające znaczenie dla Wspólnoty, uznane w decyzji Komisji 2006/613/WE z dnia 19 lipca 2006 r. w maksymalnym terminie sześciu lat od dnia wydania wspomnianych decyzji. Wskazany termin upłynął odpowiednio w dniu 7 grudnia 2010 r. i w dniu 19 lipca 2012 r. Republika Portugalska nie wyznaczyła jednak terenów mających znaczenie dla Wspólnoty jako specjalnych obszarów ochrony.
W art. 6 ust. 1 dyrektywy 92/43/EWG nałożono na państwa członkowskie obowiązek utworzenia dla specjalnych obszarów ochrony koniecznych środków ochronnych obejmujących, jeśli zaistnieje taka potrzeba, odpowiednie plany zagospodarowania opracowane specjalnie dla tych terenów bądź zintegrowane z innymi planami rozwoju oraz odpowiednie środki ustawowe, administracyjne lub umowne, odpowiadające ekologicznym wymaganiom typów siedlisk przyrodniczych, wymienionych w załączniku I, lub gatunków, wymienionych w załączniku II, żyjących na tych terenach.
Komisja uważa, że środki podjęte przez Republikę Portugalską -a mianowicie zarówno plan sektorowy Natura 2000, jak i inne środki, na które powołują się władze portugalskie - nie odpowiadają szczególnym ekologicznym wymaganiom typów siedlisk przyrodniczych, wymienionych w załączniku I, lub gatunków, wymienionych w załączniku II do dyrektywy i że zatem nie mogą być uznane za "konieczne środki ochronne" w rozumieniu art. 6 ust. 1 dyrektywy.