Sprawa C-263/05: Skarga wniesiona w dniu 23 czerwca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2005.217.27/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 września 2005 r.

Skarga wniesiona w dniu 23 czerwca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-263/05)

(2005/C 217/54)

(Język postępowania: włoski)

(Dz.U.UE C z dnia 3 września 2005 r.)

W dniu 23 czerwca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez M. Kontantinidisa i L. Cimaglię, członków Służby Prawnej Komisji, przeciwko Republice Włoskiej.

Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:

1) stwierdzenie, że przyjmując i utrzymując w mocy przepis (art. 14 decreto legge [dekretu - ustawy] nr 138 z dnia 8 lipca 2002 r., który został następnie zatwierdzony przez ustawę nr 178 z dnia 8 sierpnia 2002 r.) wyłączający z zakresu zastosowania decreto legislativo [dekretu - ustawy] nr 22 z 1997 r. - stanowiącego transpozycję do włoskiego porządku prawnego dyrektywy Rady nr 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r.⁽¹⁾ "zmieniającą dyrektywę 75/442/EWG⁽²⁾ w sprawie odpadów" - substancje i przedmioty przeznaczone do unieszkodliwiania lub regeneracji, które nie zostały wyraźnie wyszczególnione w załącznikach B i C do decreto legislativo nr 22/97, a także rzeczy, substancje i materiały stanowiące pozostałości z produkcji, które posiadacz zdecydował się usunąć lub ciąży na nim obowiązek takiego usunięcia, w sytuacji gdy te rzeczy, substancje i materiały mogą być - lub rzeczywiście są - ponownie wykorzystywane w cyklu produkcyjnym lub konsumpcyjnym pod warunkiem, że nie są poddane wcześniejszej obróbce i nie stanowią one zagrożenia dla środowiska, jak również po wcześniejszej obróbce, która jednak nie stanowi działania [polegającego na] regeneracji takiego jak te, które zostały wyszczególnione w załączniku C do decreto legislativo nr 22/97, Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 1 lit. a) dyrektywy 75/442/EWG o odpadach, zmienionej przez dyrektywę 91/156/EWG.

2) obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

Odesłanie zawarte w tekście art. 14 ust. 1 pkt a) i b) ustawy nr 178/2002, odpowiednio do "unieszkodliwiania lub regeneracji" oraz do "działań [polegających na] unieszkodliwianiu lub regeneracji" jest w obu przypadkach uzupełnione wyjaśnieniem: "zgodnie z załącznikami B i C do decreto legislativo nr 22".

Wyjaśnienie to, którego nie występuje w pozostałej części tekstu pkt c) tego samego artykułu, wydaje się rozróżniać, z jednej strony, ogólnie rozumiane działania [polegające na] unieszkodliwianiu lub regeneracji oraz, z drugiej strony, szczególne działania tego rodzaju przewidziane w załącznikach B i C do decreto legislativo nr 22/97.

W kontekście tego rozróżnienia z art. 6 ust. 1 lit. a) decreto legislativo nr 22/97 w zw. z art. 14 pkt. a) i b) ustawy nr 178/2002 wyraźnie wynika, że ten ostatni przepis skutkuje ograniczeniem zakresu pojęcia odpadu, pojęcia, które nie może obejmować wszystkich materiałów, substancji i przedmiotów zaliczających się do kategorii określonych w załączniku A i w stosunku do których posiadacz podejmuje - lub zamierza podjąć - jakiekolwiek działania [polegające na] unieszkodliwianiu lub regeneracji i zawarcia w tym pojęciu jedynie tych materiałów, substancji i rzeczy, wobec których podjęto lub zamierzano podjąć działania [polegające na] unieszkodliwieniu lub regeneracji takie jak te, które wyraźnie zostały wyszczególnione w załącznikach B i C do decreto legislativo nr 22/97.

W określonym przez włoskiego ustawodawcę systemie, w którym pojęcie odpadu zostało uzależnione w sposób ograniczający od spełnienia ww. wymogów, ewentualne uznanie za odpady, a w konsekwencji poddanie wymogom przepisów regulujących gospodarkę odpadami, zostałoby wykluczone w odniesieniu do wszystkich materiałów, substancji i rzeczy, których dotyczy załącznik A i wobec których posiadacz podejmuje lub zamierza podjąć działania [polegające na] unieszkodliwianiu, które nie zostałyby wyszczególnione w załączniku B do decreto legislativo nr 22/97 lub też działania [polegające na] regeneracji, które nie zostałyby wyszczególnione w jego załączniku C.

Komisja jest zdania, że takie wyłączenie stanowi nieuzasadnione ograniczenie pojęcia odpadu, a zatem zakresu zastosowania włoskich przepisów regulujących gospodarkę odpadami. Wykładnia zaproponowana przez prawodawcę włoskiego skutkuje ograniczeniem zastosowania przepisów dyrektywy jedynie do przypadków określonych w prawodawstwie włoskim, wyłączając z zakresu jego zastosowania inne przypadki, niemożliwe do przewidzenia, które mogłyby w przeciwnym przypadku podlegać jego wymogom i wobec których niezbędne okazuje się zastosowanie wykładni rozszerzającej - takiej, o jakiej mowa w pkt 36 wyroku w sprawie Palin Granit. Takie stanowisko ustawodawcy włoskiego jest sprzeczne z przepisami dyrektywy, które to przepisy nie mogą zostać uchylone przez normę prawa krajowego.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 78 z 26.3.1991, str.32

⁽²⁾ Dz.U. L 194 z 25.7.1975, str.39